Liber Numeri
Capitulum 1
Locutusque est Dominus ad Moysen
in deserto Sinai in tabernaculo conventus, prima die mensis
secundi, anno altero egressionis eorum ex Ægypto, dicens:
« Tollite summam universæ
congregationis filiorum Israel per cognationes et domos suas et
nomina singulorum, quidquid sexus est masculini
a vicesimo anno et supra omnium ex
Israel, qui possunt ad bella procedere, et numerabitis eos per
turmas suas, tu et Aaron.
Eritque vobiscum vir per tribum,
princeps domus patrum suorum,
quorum ista sunt nomina: de Ruben
Elisur filius Sedeur;
de Simeon Salamiel filius
Surisaddai;
de Iuda Naasson filius Aminadab;
de Issachar Nathanael filius
Suar;
de Zabulon Eliab filius Helon.
Filiorum autem Ioseph: de Ephraim
Elisama filius Ammiud; de Manasse Gamaliel filius Phadassur.
De Beniamin Abidan filius
Gedeonis;
de Dan Ahiezer filius
Ammisaddai;
de Aser Phegiel filius Ochran;
de Gad Eliasaph filius Deuel;
de Nephthali Ahira filius
Enan ».
Hi viri nobilissimi congregationis
principes tribuum patrum suorum et capita milium Israel.
Quos tulerunt Moyses et Aaron
nominatim designatos
et omnem congregationem
congregaverunt primo die mensis secundi recensentes eos per
cognationes et domos patrum eorum, per nomina singulorum a vicesimo
anno et supra per capita,
sicut præceperat Dominus Moysi.
Numeratique sunt in deserto Sinai.
De Ruben primogenito Israelis
generationes per familias ac domos patrum suorum, per nomina
capitum singulorum omne quod sexus est masculini a vicesimo anno et
supra procedentium ad bellum.
Recensiti tribus Ruben quadraginta
sex milia quingenti.
De filiis Simeon generationes per
familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina et
capita singulorum omne quod sexus est masculini a vicesimo anno et
supra procedentium ad bellum.
Recensiti tribus Simeon quinquaginta
novem milia trecenti.
De filiis Gad generationes per
familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina
singulorum a viginti annis et supra omnes, qui ad bella
procederent,
quadraginta quinque milia sescenti
quinquaginta.
De filiis Iudæ generationes per
familias ac domos cognationum suarum per nomina singulorum a
vicesimo anno et supra omnes, qui poterant ad bella procedere,
recensiti sunt septuaginta quattuor
milia sescenti.
De filiis Issachar generationes per
familias ac domos cognationum suarum per nomina singulorum a
vicesimo anno et supra omnes, qui ad bella procederent,
recensiti sunt quinquaginta quattuor
milia quadringenti.
De filiis Zabulon generationes per
familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina
singulorum a vicesimo anno et supra omnes, qui poterant ad bella
procedere,
quinquaginta septem milia
quadringenti.
De filiis Ioseph filiorum Ephraim
generationes per familias ac domos cognationum suarum recensiti
sunt per nomina singulorum a vicesimo anno et supra omnes, qui
poterant ad bella procedere,
quadraginta milia quingenti.
Porro filiorum Manasse generationes
per familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina
singulorum a viginti annis et supra omnes, qui poterant ad bella
procedere,
triginta duo milia ducenti.
De filiis Beniamin generationes per
familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt nominibus
singulorum a vicesimo anno et supra omnes, qui poterant ad bella
procedere,
triginta quinque milia
quadringenti.
De filiis Dan generationes per
familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt nominibus
singulorum a vicesimo anno et supra omnes, qui poterant ad bella
procedere,
sexaginta duo milia septingenti.
De filiis Aser generationes per
familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina
singulorum a vicesimo anno et supra omnes, qui poterant ad bella
procedere,
quadraginta milia et mille
quingenti.
De filiis Nephthali generationes per
familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt nominibus
singulorum a vicesimo anno et supra omnes, qui poterant ad bella
procedere,
quinquaginta tria milia
quadringenti.
Hi sunt quos numeraverunt Moyses et
Aaron et duodecim principes Israel, singuli per domos patrum
suorum.
Fueruntque omnis numerus filiorum
Israel per domos patrum suorum a vicesimo anno et supra, qui
poterant ad bella procedere,
sescenta tria milia virorum quingenti quinquaginta.
Levitæ autem in tribu patrum suorum
non sunt numerati cum eis.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Tribum Levi noli
numerare neque pones summam eorum cum filiis Israel,
sed constitue eos super habitaculum
testimonii et cuncta vasa eius et quidquid ad cæremonias pertinet.
Ipsi portabunt habitaculum et omnia utensilia eius et erunt in
ministerio ac per gyrum habitaculi metabuntur.
Cum proficiscendum fuerit, deponent
Levitæ habitaculum; cum castrametandum, erigent; quisquis
externorum accesserit, occidetur.
Metabuntur autem castra filii
Israel, unusquisque per turmas et cuneos atque exercitum suum.
Porro Levitæ per gyrum habitaculi
testimonii figent tentoria, ne fiat indignatio super congregationem
filiorum Israel, et excubabunt in custodiis habitaculi
testimonii ».
Fecerunt ergo filii Israel iuxta
omnia, quæ præceperat Dominus Moysi.
Capitulum 2
Locutusque est Dominus ad Moysen
et Aaron dicens:
« Singuli per turmas,
signa atque vexilla et domos patrum suorum castrametabuntur filii
Israel per gyrum tabernaculi conventus.
Ad orientem Iudas figet tentoria per
turmas exercitus sui, fuitque princeps filiorum eius Naasson filius
Aminadab;
et eius summa pugnantium septuaginta
quattuor milia sescenti.
Iuxta eum castrametabuntur de tribu
Issachar, quorum princeps fuit Nathanael filius Suar;
et omnis numerus pugnatorum eius
quinquaginta quattuor milia quadringenti.
In tribu Zabulon princeps fuit Eliab
filius Helon;
et numerus exercitus pugnatorum eius
quinquaginta septem milia quadringenti.
Universi, qui in castris Iudæ
annumerati sunt, fuerunt centum octoginta sex milia quadringenti,
et per turmas suas primi egredientur.
Vexillum castrorum Ruben ad
meridianam plagam erit, secundum exercitus eorum; princeps Elisur
filius Sedeur;
et cunctus exercitus pugnatorum
eius, qui numerati sunt, quadraginta sex milia quingenti.
Iuxta eum castrametabuntur de tribu
Simeon, quorum princeps fuit Salamiel filius Surisaddai;
et cunctus exercitus pugnatorum
eius, qui numerati sunt, quinquaginta novem milia trecenti.
In tribu Gad princeps fuit Eliasaph
filius Deuel;
et cunctus exercitus pugnatorum
eius, qui numerati sunt, quadraginta quinque milia sescenti
quinquaginta.
Omnes, qui recensiti sunt in castris
Ruben, centum quinquaginta milia et mille quadringenti
quinquaginta, per turmas suas in secundo loco proficiscentur.
Levabitur deinde tabernaculum
conventus, castra Levitarum in medio castrorum, quomodo erigetur
ita et deponetur; singuli per loca et vexilla sua
proficiscentur.
Ad occidentalem plagam erit vexillum
castrorum filiorum Ephraim per turmas suas, quorum princeps fuit
Elisama filius Ammiud;
cunctus exercitus pugnatorum eius,
qui numerati sunt, quadraginta milia quingenti.
Et cum eis tribus filiorum Manasse,
quorum princeps fuit Gamaliel filius Phadassur;
cunctusque exercitus pugnatorum
eius, qui numerati sunt, triginta duo milia ducenti.
In tribu filiorum Beniamin princeps
fuit Abidan filius Gedeonis;
et cunctus exercitus pugnatorum
eius, qui recensiti sunt, triginta quinque milia quadringenti.
Omnes, qui numerati sunt in castris
Ephraim, centum octo milia centum, per turmas suas tertii
proficiscentur.
Ad aquilonis partem stabit vexillum
castrorum filiorum Dan secundum exercitus suos, quorum princeps
fuit Ahiezer filius Ammisaddai;
cunctus exercitus pugnatorum eius,
qui numerati sunt, sexaginta duo milia septingenti.
Iuxta eum figet tentoria tribus
Aser, quorum princeps fuit Phegiel filius Ochran;
cunctus exercitus pugnatorum eius,
qui numerati sunt, quadraginta milia et mille quingenti.
De tribu filiorum Nephthali princeps
fuit Ahira filius Enan;
cunctus exercitus pugnatorum eius
quinquaginta tria milia quadringenti.
Omnes, qui numerati sunt in castris
Dan, fuerunt centum quinquaginta septem milia sescenti, et
novissimi proficiscentur secundum vexilla sua ».
Hic numerus filiorum Israel, per
domos patrum suorum omnes recensiti secundum exercitus suos,
sescenta tria milia quingenti quinquaginta.
Levitæ autem non sunt numerati
inter filios Israel; sic enim præceperat Dominus Moysi.
Feceruntque filii Israel iuxta
omnia, quæ mandaverat Dominus: castrametati sunt per vexilla sua
et profecti per tribus ad domos patrum suorum.
Capitulum 3
Hæ sunt generationes Aaron et
Moysi in die, qua locutus est Dominus ad Moysen in monte Sinai.
Et hæc nomina filiorum Aaron:
primogenitus eius Nadab, deinde Abiu et Eleazar et Ithamar.
Hæc nomina filiorum Aaron
sacerdotum, qui uncti sunt et quorum repletæ manus, ut sacerdotio
fungerentur.
Mortui sunt enim Nadab et Abiu, cum
offerrent ignem alienum in conspectu Domini in deserto Sinai,
absque liberis; functique sunt sacerdotio Eleazar et Ithamar coram
Aaron patre suo.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Applica tribum Levi et
fac stare in conspectu Aaron sacerdotis, ut ministrent ei
et observent, quidquid ad eum
pertinet et ad totam congregationem coram tabernaculo conventus,
servientes in ministerio habitaculi,
et custodiant vasa tabernaculi
conventus explentes officia filiorum Israel, servientes in
ministerio habitaculi.
Dabisque dono Levitas Aaron et filiis
eius, quibus traditi sunt a filiis Israel;
Aaron autem et filios eius constitues super
cultum sacerdotii. Externus, qui ad ministrandum accesserit,
morietur ».
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Ecce ego tuli Levitas a
filiis Israel pro omni primogenito, qui aperit vulvam in filiis
Israel; eruntque Levitæ mei.
Meum est enim omne primogenitum: ex
quo percussi omnes primogenitos in terra Ægypti, sanctificavi
mihi, quidquid primum nascitur in Israel ab homine usque ad pecus;
mei sunt. Ego Dominus ».
Locutusque est Dominus ad Moysen in
deserto Sinai dicens:
« Numera filios Levi per
domos patrum suorum et familias omnem masculum ab uno mense et
supra ».
Numeravit eos Moyses, ut præceperat
Dominus,
et inventi sunt filii Levi per
nomina sua Gerson et Caath et Merari.
Hæc sunt nomina filiorum Gerson
secundum familias suas: Lobni et Semei;
filii Caath secundum familias suas:
Amram et Isaar, Hebron et Oziel;
filii Merari secundum familias suas:
Moholi et Musi. Hæ sunt familiæ Levi per domos patrum suorum.
De Gerson fuere familiæ duæ
Lobnitica et Semeitica,
quarum numeratus est omnis populus
sexus masculini ab uno mense et supra septem milia quingenti.
Hi post habitaculum metabantur ad
occidentem
sub principe Eliasaph filio
Lael;
et habebant excubias in tabernaculo
conventus, ipsum habitaculum et tabernaculum, operimentum eius,
velum, quod trahitur ante fores tabernaculi conventus,
et cortinas atrii, velum quoque,
quod appenditur in introitu atrii, quod est circa habitaculum et
circa altare, et funes ad omne opus eius.
Caath habet familias: Amramitas et
Isaaritas et Hebronitas et Ozielitas; hæ sunt familiæ
Caathitarum.
Omnes generis masculini ab uno mense
et supra octo milia sescenti habebant excubias sanctuarii.
Familiæ filiorum Caath
castrametabantur ad latus habitaculi ad meridianam plagam,
princepsque eorum erat Elisaphan
filius Oziel.
Et custodiebant arcam mensamque et
candelabrum, altaria et vasa sanctuarii, in quibus ministratur, et
velum cunctamque huiuscemodi supellectilem.
Princeps autem principum Levitarum
Eleazar filius Aaron sacerdotis erat super excubitores custodiæ
sanctuarii.
At vero de Merari erant familiæ
Moholitæ et Musitæ.
Omnes generis masculini ab uno mense
et supra sex milia ducenti;
princeps familiarum Merari Suriel
filius Abihail. In plaga septentrionali ad latus habitaculi
castrametabantur;
erant sub custodia eorum tabulæ
habitaculi et vectes et columnæ ac bases earum et cuncta vasa eius
et omnia, quæ ad cultum huiuscemodi pertinent,
columnæque atrii per circuitum cum
basibus suis et paxilli cum funibus.
Castrametabantur ante habitaculum,
ad orientalem plagam ante tabernaculum conventus ad orientem,
Moyses et Aaron cum filiis suis habentes custodiam sanctuarii in
medio filiorum Israel. Quisquis alienus accesserit, morietur.
Omnes Levitæ, quos numeravit Moyses
iuxta præceptum Domini per familias suas in genere masculino a
mense uno et supra, fuerunt viginti duo milia.
Et ait Dominus ad Moysen:
« Numera omnes primogenitos sexus masculini de filiis
Israel ab uno mense et supra et habebis summam eorum;
tollesque Levitas mihi pro omni
primogenito filiorum Israel — ego sum Dominus — et pecora
eorum pro universis primogenitis pecorum filiorum
Israel ».
Recensuit Moyses, sicut præceperat
Dominus, omnes primogenitos filiorum Israel,
et fuerunt omnes masculi per nomina
sua a mense uno et supra viginti duo milia ducenti septuaginta
tres.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Tolle Levitas pro
omnibus primogenitis filiorum Israel et pecora Levitarum pro
pecoribus corum; eruntque Levitæ mei. Ego sum Dominus.
In pretio autem ducentorum
septuaginta trium, qui excedunt numerum Levitarum de primogenitis
filiorum Israel,
accipies quinque siclos per singula
capita, ad mensuram sanctuarii. Siclus habet viginti obolos.
Dabisque pecuniam Aaron et filiis
eius pretium eorum, qui supra sunt ».
Tulit igitur Moyses pecuniam eorum,
qui excesserant numerum eorum, qui redempti erant a Levitis;
a primogenitis filiorum Israel tulit
pecuniam mille trecentorum sexaginta quinque siclorum iuxta pondus
sanctuarii.
Et dedit eam Aaron et filiis eius
iuxta verbum, quod præceperat sibi Dominus.
Capitulum 4
Locutusque est Dominus ad Moysen
et Aaron dicens:
« Tolle summam filiorum
Caath de medio Levitarum per familias et domos suas
a tricesimo anno et supra usque ad
quinquagesimum annum omnium, qui ingrediuntur, ut stent et
ministrent in tabernaculo conventus.
Hic est cultus filiorum Caath in
tabernaculo conventus: sanctum sanctorum.
Ingredientur Aaron et filii eius,
quandomovenda sunt castra, et deponent velum, quod pendet ante
fores, involventque eo arcam testimonii;
et operient rursum velamine pellium
delphini extendentque desuper pallium totum hyacinthinum et
inducent vectes.
Mensam quoque propositionis involvent
hyacinthino pallio et ponent cum ea acetabula et phialas, cyathos
et crateras ad liba fundenda; panes semper in ea erunt.
Extendentque desuper pallium
coccineum, quod rursum operient velamento pellium delphini et
inducent vectes.
Sument et pallium hyacinthinum, quo
operient candelabrum cum lucernis et forcipibus suis et emunctoriis
et cunctis vasis olei, quæ ad concinnandas lucernas necessaria
sunt;
et super omnia ponent operimentum
pellium delphini et ponent super feretrum.
Nec non et altare aureum involvent
hyacinthino vestimento et extendent desuper operimentum pellium
delphini et inducent vectes.
Omnia vasa, quibus ministratur in
sanctuario, involvent hyacinthino pallio; et extendent desuper
operimentum pellium delphini ponentque super feretrum.
Sed et altare mundabunt cinere et
involvent illud purpureo vestimento;
ponentque super illud omnia vasa,
quibus in ministerio eius utuntur, id est ignium receptacula,
fuscinulas ac vatilla et pateras. Cuncta vasa altaris operient
simul velamine pellium delphini et inducent vectes.
Cumque involverint Aaron et filii
eius sanctuarium et omnia vasa eius in commotione castrorum, tunc
intrabunt filii Caath, ut portent involuta, et non tangent
sanctuarium, ne moriantur. Ista sunt onera filiorum Caath in
tabernaculo conventus.
Ad curam Eleazari filii Aaron
sacerdotis pertinet oleum ad concinnandas lucernas et gratissimum
incensum et oblatio, quæ semper offertur, et oleum unctionis et
quidquid ad cultum habitaculi pertinet omniumque vasorum, quæ in
sanctuario sunt ».
Locutusque est Dominus ad Moysen et
Aaron dicens:
« Nolite perdere populum
Caath de medio Levitarum,
sed hoc facite eis, ut vivant et non
moriantur, quando appropinquant ad sancta sanctorum: Aaron et filii
eius intrabunt ipsique disponent opera singulorum et divident quid
portare quis debeat.
Non intrabunt ad videndum, nec
puncto quidem, sanctuarium; alioquin morientur ».
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Tolle summam etiam
filiorum Gerson per domos ac familias et cognationes suas;
a triginta annis et supra usque ad
annos quinquaginta numera omnes, qui ingrediuntur et ministrant in
tabernaculo conventus.
Hoc est officium familiarum
Gersonitarum,
ut portent cortinas habitaculi,
tabernaculum conventus, operimentum eius et super illud velamen
delphini velumque, quod pendet in introitu tabernaculi
conventus,
cortinas atrii et velum in introitu
atrii, quod est circa habitaculum et altare, funiculos et vasa
ministerii, omnia, quæ facta sunt, ut eis laborent.
Iubente Aaron et filiis eius,
portabunt filii Gerson, et scient singuli cui debeant oneri
mancipari.
Hic est cultus familiarum
Gersonitarum in tabernaculo conventus; eruntque sub manu Ithamar
filii Aaron sacerdotis.
Filios quoque Merari per familias et
domos patrum suorum recensebis
a triginta annis et supra usque ad
annos quinquaginta, omnes, qui ingrediuntur ad officium ministerii
sui et cultum tabernaculi conventus.
Hæc sunt onera eorum: portabunt
tabulas habitaculi et vectes eius, columnas ac bases earum,
columnas quoque atrii per circuitum
cum basibus et paxillis et funibus suis; omnia vasa et
supellectilem ad numerum accipient sicque portabunt.
Hoc est officium familiarum
Meraritarum et ministerium in tabernaculo conventus; eruntque sub
manu Ithamar filii Aaron sacerdotis ».
Recensuerunt igitur Moyses et Aaron
et principes synagogæ filios Caath per cognationes et domos patrum
suorum
a triginta annis et supra usque ad
annum quinquagesimum, omnes, qui ingrediuntur ad ministerium
tabernaculi conventus;
et inventi sunt duo milia
septingenti quinquaginta.
Hic est numerus familiarum Caath,
qui ministrant in tabernaculo conventus: hos numeravit Moyses et
Aaron iuxta sermonem Domini per manum Moysi.
Numerati sunt et filii Gerson per
cognationes et domos patrum suorum
a triginta annis et supra usque ad
quinquagesimum annum, omnes, qui ingrediuntur, ut ministrent in
tabernaculo conventus;
et inventi sunt secundum familias et
domus patrum suorum duo milia sescenti triginta.
Hic est numerus Gersonitarum, omnes,
qui ministrant in tabernaculo conventus, quos numeraverunt Moyses
et Aaron iuxta verbum Domini.
Numeratæ sunt et familiæ filiorum
Merari per cognationes et domos patrum suorum
a triginta annis et supra usque ad
annum quinquagesimum, omnes, qui ingrediuntur ad explendos ritus
tabernaculi conventus;
et inventi sunt tria milia
ducenti.
Hic est numerus familiarum filiorum
Merari, quos recensuerunt Moyses et Aaron iuxta imperium Domini per
manum Moysi.
Omnes, qui recensiti sunt de Levitis
et quos recenseri fecit ad nomen Moyses et Aaron et principes
Israel per cognationes et domos patrum suorum
a triginta annis et supra usque ad
annum quinquagesimum ingredientes ad ministerium tabernaculi et
onera portanda in tabernaculo conventus,
fuerunt simul octo milia quingenti
octoginta.
Iuxta verbum Domini per
manum Moysi recensuit eos unumquemque iuxta officium et onera sua,
sicut præceperat ei Dominus.
Capitulum 5
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Præcipe filiis Israel,
ut eiciant de castris omnem leprosum et qui semine fluit
pollutusque est super mortuo.
Tam masculum quam feminam eicite de
castris, ne contaminent ea, cum habitaverim cum
eis ».
Feceruntque ita filii Israel et
eiecerunt eos extra castra, sicut locutus erat Dominus Moysi.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere ad filios
Israel: Vir sive mulier, cum fecerint ex omnibus peccatis, quæ
solent hominibus accidere, et fraude transgressi fuerint mandatum
Domini, ille homo reus erit;
et confitebuntur peccatum suum et
reddent ipsum caput quintamque partem desuper ei, in quem
peccaverint.
Sin autem non fuerit qui recipiat,
dabunt Domino, et erit sacerdotis, præter arietem, qui offertur
pro expiatione, ut sit placabilis hostia.
Omnis quoque prælibatio rerum
sacrarum, quas offerunt filii Israel, ad sacerdotem pertinet;
et, quidquid in sanctuarium offertur
a singulis et traditur manibus sacerdotis, ipsius
erit ».
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere ad filios
Israel et dices ad eos: Vir, cuius uxor erraverit maritumque
decipiens
dormierit cum altero viro, et hoc
maritus deprehendere non quiverit, sed latet quod impuram se
reddiderit et testibus argui non potest, quia non est inventa in
stupro,
si spiritus zelotypiæ concitaverit
virum contra uxorem suam, quæ vel polluta est vel falsa suspicione
appetitur,
adducet eam ad sacerdotem et offeret
oblationem pro illa decimam partem ephi farinæ hordeaceæ. Non
fundet super eam oleum nec imponet tus, quia sacrificium zelotypiæ
est et oblatio investigans adulterium.
Afferet igitur eam sacerdos et
statuet coram Domino;
assumetque aquam sanctam in vase
fictili et pauxillum terræ de pavimento habitaculi mittet in
eam.
Cumque posuerit sacerdos mulierem in
conspectu Domini, discooperiet caput eius et ponet super manus
illius sacrificium recordationis, oblationem zelotypiæ; ipse autem
tenebit aquas amarissimas, in quibus cum exsecratione maledicta
congessit.
Adiurabitque eam et dicet: "Si non
dormivit vir alienus tecum, et si non declinasti a viro tuo et non
polluta es, deserto mariti toro, non te nocebunt aquæ istæ
amarissimæ, in quas maledicta congessi.
Sin autem declinasti a viro tuo
atque polluta es et concubuisti cum altero viro",
adiurabit eam sacerdos iuramento
maledictionis: "Det te Dominus in maledictionem, iuramentum in
medio populi tui; putrescere faciat femur tuum, et tumens uterus
tuus disrumpatur;
ingrediantur aquæ maledictæ in
ventrem tuum, et utero tumescente putrescat femur!". Et respondebit
mulier: "Amen, amen".
Scribetque sacerdos in libello ista
maledicta et delebit ea aquis amarissimis
et dabit ei bibere aquas amaras, in
quas maledicta congessit, et ingredientur in eam aquæ
maledictionis, quæ amaræ fient;
tollet sacerdos de manu eius
sacrificium zelotypiæ et agitabit illud coram Domino imponetque
illud super altare;
pugillum sacrificii tollat de eo,
quod offertur in memoriale, et incendat super altare; et deinde
potum det mulieri aquas amarissimas.
Quas cum biberit, si polluta est et,
contempto viro, adulterii rea, pertransibunt eam aquæ
maledictionis et, inflato ventre, computrescet femur; eritque
mulier in maledictionem omni populo eius.
Quod si polluta non fuerit sed
munda, erit innoxia et faciet liberos ».
Ista est lex zelotypiæ, si
declinaverit mulier a viro suo et si polluta fuerit,
maritusque zelotypiæ spiritu
concitatus adduxerit eam in conspectu Domini, et fecerit ei
sacerdos iuxta omnia, quæ scripta sunt;
maritus absque culpa erit, et illa
recipiet iniquitatem suam.
Capitulum 6
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere ad filios Israel
et dices ad eos: Vir sive mulier cum fecerint votum, ut
sanctificentur et se voluerint Domino consecrare,
a vino et omni quod inebriare potest
abstinebunt; acetum ex vino et ex qualibet alia potione et,
quidquid de uva exprimitur, non bibent; uvas recentes siccasque non
comedent
cunctis diebus, quibus ex voto Domino
consecrantur: quidquid ex vinea esse potest ab uva acerba usque ad
pellicula non comedent.
Omni tempore separationis suæ
novacula non transibit per caput eius usque ad completum tempus,
quo Domino consecratur; sanctus erit crescente cæsarie capitis
eius.
Omni tempore consecrationis suæ ad
mortuum non ingredietur;
nec super patris quidem et matris et
fratris sororisque funere contaminabitur, quia consecratio Dei sui
super caput eius est.
Omnibus diebus separationis suæ
sanctus erit Domino.
Sin autem mortuus fuerit subito
quispiam coram eo, polluetur caput consecrationis eius; quod radet
ilico in eadem die purgationis suæ, id est die septima.
In octava autem die offeret duos
turtures vel duos pullos columbæ sacerdoti in introitu tabernaculi
conventus,
facietque sacerdos unum pro peccato
et alterum in holocaustum et expiabit pro eo, quia peccavit super
mortuo, sanctificabitque caput eius in die illo
et consecrabit Domino dies
separationis suæ offerens agnum anniculum pro delicto; ita tamen,
ut dies priores irriti fiant, quoniam polluta est consecratio
eius.
Ista est lex consecrationis, cum
dies, quos ex voto decreverat, complebuntur: adducent eum ad ostium
tabernaculi conventus,
et offeret oblationem suam Domino
agnum anniculum immaculatum in holocaustum et ovem anniculam
immaculatam pro peccato et arietem immaculatum hostiam
pacificam,
canistrum quoque panum azymorum, qui
permixti sint oleo, et lagana absque fermento uncta oleo ac
oblationem et libamina singulorum.
Quæ offeret sacerdos coram Domino
et faciet tam pro peccato quam in holocaustum;
arietem vero immolabit hostiam
pacificam Domino offerens simul canistrum azymorum; facietque
oblationem eius et libamenta.
Tunc radet nazaræus ante ostium
tabernaculi conventus cæsariem consecrationis suæ tolletque
capillos suos et ponet super ignem, qui est suppositus sacrificio
pacificorum,
et sumet sacerdos armum coctum
arietis tortamque absque fermento unam de canistro et laganum
azymum unum et tradet in manus nazaræi, postquam rasum fuerit
caput eius;
et agitabit in conspectu Domini, et
sanctificata sacerdotis erunt sicut pectusculum, quod agitari, et
femur, quod prælevari iussum est. Post hæc potest bibere
nazaræus vinum ».
Ista est lex nazaræi, cum voverit
oblationem suam Domino tempore consecrationis suæ, exceptis his,
quæ invenerit manus eius. Iuxta quod devoverat, ita faciet
secundum legem consecrationis suæ.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere Aaron et filiis
eius: Sic benedicetis filiis Israel et dicetis eis:
"Benedicat tibi Dominus et custodiat
te!
Illuminet Dominus faciem suam super
te et misereatur tui!
Convertat Dominus vultum suum ad te
et det tibi pacem!".
Invocabuntque nomen meum super
filios Israel, et ego benedicam eis ».
Capitulum 7
Factum est autem in die, qua
complevit Moyses habitaculum et erexit illud unxitque et
sanctificavit cum omnibus vasis suis, altare similiter et omnia
vasa eius,
obtulerunt principes Israel et capita
familiarum, qui erant per singulas tribus præfecti eorum, qui
numerati fuerant,
munera coram Domino sex plaustra
tecta cum duodecim bobus. Unum plaustrum obtulere duo duces et unum
bovem singuli; obtuleruntque ea in conspectu habitaculi.
Ait autem Dominus ad Moysen:
« Suscipe ab eis, ut
serviant in ministerio tabernaculi conventus, et trades ea Levitis
iuxta ordinem ministerii sui ».
Itaque cum suscepisset Moyses
plaustra et boves, tradidit eos Levitis.
Duo plaustra et quattuor boves dedit
filiis Gerson, iuxta id quod habebant necessarium.
Quattuor alia plaustra et octo boves
dedit filiis Merari, secundum offficia sua sub manu Ithamar filii
Aaron sacerdotis.
Filiis autem Caath non dedit plaustra
et boves, quia in sanctuario serviunt et onera propriis portant
umeris.
Igitur obtulerunt duces in
dedicationem altaris die, qua unctum est, oblationem suam ante
altare.
Dixitque Dominus ad Moysen:
« Singuli duces per singulos dies offerant munera in
dedicationem altaris ».
Primo die obtulit oblationem suam
Naasson filius Aminadab de tribu Iudæ.
Fueruntque in ea scutula argentea
pondo centum triginta siclorum, phiala argentea habens septuaginta
siclos iuxta pondus sanctuarii, utraque plena simila conspersa oleo
in sacrificium,
acetabulum ex decem siclis aureis
plenum incenso,
bos de armento et aries et agnus
anniculus in holocaustum
hircusque pro peccato;
et in sacrificio pacificorum boves
duo, arietes quinque, hirci quinque, agni anniculi quinque: hæc
est oblatio Naasson filii Aminadab.
Secundo die obtulit Nathanael filius
Suar dux de tribu Issachar
scutulam argenteam appendentem
centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta
siclos iuxta pondus sanctuarii, utramque plenam simila conspersa
oleo in sacrificium,
acetabulum aureum habens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum
hircumque pro peccato;
et in sacrificio pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Nathanael filii Suar.
Tertio die princeps filiorum Zabulon
Eliab filius Helon
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum
hircumque pro peccato;
et in sacrificio pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc est oblatio Eliab filii Helon.
Die quarto princeps filiorum Ruben
Elisur filius Sedeur
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Elisur filii Sedeur.
Die quinto princeps filiorum Simeon
Salamiel filius Surisaddai
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum,
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Salamiel filii Surisaddai.
Die sexto princeps filiorum Gad
Eliasaph filius Deuel
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum,
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Eliasaph filii Deuel.
Die septimo princeps filiorum
Ephraim Elisama filius Ammiud
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum,
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Elisama filii Ammiud.
Die octavo princeps filiorum Manasse
Gamaliel filius Phadassur
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Gamaliel filii Phadassur.
Die nono princeps filiorum Beniamin
Abidan filius Gedeonis
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
et acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Abidan filii Gedeonis.
Die decimo princeps filiorum Dan
Ahiezer filius Ammisaddai
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Ahiezer filii Ammisaddai.
Die undecimo princeps filiorum Aser
Phegiel filius Ochran
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
conspersa oleo in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Phegiel filii Ochran.
Die duodecimo princeps filiorum
Nephthali Ahira filius Enan
obtulit scutulam argenteam
appendentem centum triginta siclos, phialam argenteam habentem
septuaginta siclos ad pondus sanctuarii, utramque plenam simila
oleo conspersa in sacrificium,
acetabulum aureum appendens decem
siclos plenum incenso,
bovem de armento et arietem et agnum
anniculum in holocaustum
hircumque pro peccato;
et in hostias pacificorum boves
duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque:
hæc fuit oblatio Ahira filii Enan.
Hæc in dedicatione altaris oblata
sunt a principibus Israel in die, qua consecratum est: scutulæ
argenteæ duodecim, phialæ argenteæ duodecim, acetabula
duodecim,
ita ut centum triginta siclos
argenti haberet una scutella, et septuaginta siclos haberet una
phiala, id est in commune vasorum omnium ex argento sicli duo milia
quadringenti pondere sanctuarii;
acetabula aurea duodecim plena
incenso denos siclos appendentia pondere sanctuarii, id est simul
auri sicli centum viginti;
omnes boves de armento in
holocaustum duodecim, arietes duodecim, agni anniculi duodecim et
libamenta eorum; hirci duodecim pro peccato.
In hostias pacificorum omnes boves
viginti quattuor, arietes sexaginta, hirci sexaginta, agni anniculi
sexaginta: hæc oblata sunt in dedicatione altaris, quando unctum
est.
Cumque ingrederetur Moyses
tabernaculum testimonii, ut consuleret oraculum, audiebat vocem
loquentis ad se de propitiatorio, quod erat super arcam testimonii
inter duos cherubim, unde et loquebatur ei.
Capitulum 8
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere Aaron et dices
ad eum: Cum posueris lucernas, contra eam partem, quam candelabrum
respicit, lucere debebunt septem lucernæ ».
Fecitque sic Aaron et posuit lucernas
super candelabrum, ut præceperat Dominus Moysi.
Hæc autem erat factura candelabri:
ex auro ductili, tam medius stipes quam flores eius. Iuxta
exemplum, quod ostendit Dominus Moysi, ita operatus est
candelabrum.
Et locutus est Dominus ad Moysen
dicens:
« Tolle Levitas de medio
filiorum Israel et purificabis eos
iuxta hunc ritum. Aspergantur aqua
lustrationis et radant omnes pilos carnis suæ, lavabunt vestimenta
sua et mundabunt se.
Tollent bovem de armentis et
oblationem eius similam oleo conspersam; bovem autem alterum de
armento tu accipies pro peccato
et applicabis Levitas coram
tabernaculo conventus, convocata omni multitudine filiorum
Israel.
Cumque Levitæ fuerint coram Domino,
ponent filii Israel manus suas super eos,
et agitabit Aaron Levitas munus in
conspectu Domini a filiis Israel, ut serviant in ministerio
eius.
Levitæ quoque ponent manus suas
super capita boum, e quibus unum facies pro peccato et alterum in
holocaustum Domini, ut expies eos.
Statuesque Levitas in conspectu
Aaron et filiorum eius et agitabis eos Domino
ac separabis de medio filiorum
Israel, ut sint mei;
et postea ingredientur, ut serviant
tabernaculo conventus.
Sicque purificabis et agitabis eos,
quoniam dono donati sunt mihi e
medio filiorum Israel; pro primogenitis, quæ aperiunt omnem vulvam
in Israel, accepi eos.
Mea sunt enim omnia primogenita
filiorum Israel, tam ex hominibus quam ex iumentis. Ex die, quo
percussi omne primogenitum in terra Ægypti, sanctificavi eos
mihi.
Et tuli Levitas pro cunctis
primogenitis filiorum Israel
tradidique eos dono Aaron et filiis
eius de medio filiorum Israel, ut serviant mihi pro Israel in
tabernaculo conventus et expient pro eis, ne sit in populo plaga,
si ausi fuerint accedere ad sanctuarium ».
Feceruntque Moyses et Aaron et omnis
congregatio filiorum Israel super Levitis, quæ præceperat Dominus
Moysi.
Purificatique sunt et laverunt
vestimenta sua, agitavitque eos Aaron in conspectu Domini et
expiavit eos, ut purificati
ingrederentur ad officia sua in
tabernaculo conventus coram Aaron et filiis eius; sicut præceperat
Dominus Moysi de Levitis, ita factum est.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Hæc est lex Levitarum:
a viginti quinque annis et supra ingredientur, ut ministrent in
tabernaculo conventus;
cumque quinquagesimum annum ætatis
impleverint, servire cessabunt
eruntque ministri fratrum suorum in
tabernaculo conventus, ut custodiant, quæ sibi fuerint commendata;
opera autem ipsa non faciant. Sic dispones Levitis in custodiis
suis ».
Capitulum 9
Locutus est Dominus ad Moysen in
deserto Sinai anno secundo, postquam egressi sunt de terra Ægypti,
mense primo dicens:
« Faciant filii Israel
Pascha in tempore suo
quarta decima die mensis huius ad
vesperam iuxta omnia præcepta et iustificationes
eius ».
Præcepitque Moyses filiis Israel, ut
facerent Pascha.
Qui fecerunt tempore suo quarta
decima die mensis ad vesperam in deserto Sinai; iuxta omnia, quæ
mandaverat Dominus Moysi, fecerunt filii Israel.
Ecce autem quidam immundi super
animam hominis, qui non poterant facere Pascha in die illo,
accedentes ad Moysen et Aaron
dixerunt ei: « Immundi
sumus super animam hominis; quare fraudamur, ut non valeamus
oblationem offerre Domino in tempore suo inter filios
Israel? ».
Quibus respondit Moyses:
« State, ut consulam quid præcipiat Dominus de
vobis ».
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere filiis Israel:
Homo, qui fuerit immundus super anima, sive in via procul in gente
vestra, faciat Pascha Domino
in mense secundo quarta decima die
mensis ad vesperam; cum azymis et lactucis agrestibus comedent
illud,
non relinquent ex eo quippiam usque
mane et os eius non confringent: omnem ritum Pascha
observabunt.
Si quis autem et mundus est et in
itinere non fuit et tamen non fecit Pascha, exterminabitur anima
illa de populis suis, quia sacrificium Domino non obtulit tempore
suo: peccatum suum ipse portabit.
Peregrinus quoque et advena, si
fuerint apud vos, facient Pascha Domino iuxta præcepta et
iustificationes eius; præceptum idem erit apud vos tam advenæ
quam indigenæ ».
Igitur die, qua erectum est
habitaculum, operuit nubes habitaculum, tabernaculum testimonii; a
vespere autem super habitaculum erat quasi species ignis usque
mane.
Sic fiebat iugiter: per diem
operiebat illud nubes, et per noctem quasi species ignis.
Cumque ablata fuisset nubes, quæ
tabernaculum protegebat, tunc proficiscebantur filii Israel; et in
loco, ubi stetisset nubes, ibi castrametabantur.
Ad imperium Domini proficiscebantur
et ad imperium illius castrametabantur. Cunctis diebus, quibus
stabat nubes super habitaculum, manebant in eodem loco.
Et si evenisset ut multo tempore
maneret super illud, erant filii Israel in excubiis Domini et non
proficiscebantur;
si diebus paucis fuisset nubes super
habitaculum, ad imperium Domini erigebant tentoria et ad imperium
illius deponebant.
Si fuisset nubes a vespere usque
mane et statim diluculo habitaculum reliquisset, proficiscebantur;
et si post diem et noctem recessisset, dissipabant tentoria.
Si vero biduo aut uno mense vel
longiore tempore fuisset super habitaculum, manebant filii Israel
in eodem loco et non proficiscebantur. Statim autem ut recessisset,
movebant castra.
Per verbum Domini figebant tentoria
et per verbum illius proficiscebantur; erantque in excubiis Domini
iuxta imperium eius per manum Moysi.
Capitulum 10
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Fac tibi duas tubas
argenteas ductiles, quibus convocare possis congregationem, quando
movenda sunt castra.
Cumque increpueris tubis,
congregabitur ad te omnis turba ad ostium tabernaculi
conventus.
Si semel clangueris, venient ad te
principes et capita congregationis Israel;
si autem prolixior clangor
increpuerit, movebunt castra primi, qui sunt ad orientalem
plagam;
in secundo autem sonitu et pari
ululatu tubæ levabunt tentoria, qui habitant ad meridiem, et iuxta
hunc modum reliqui facient, ululantibus tubis in profectionem.
Quando autem congregandus est
populus, simplex tubarum clangor erit, et non ululabunt.
Filii autem Aaron sacerdotes clangent
tubis. Eritque hoc vobis legitimum sempiternum in generationibus
vestris.
Si exieritis ad bellum in terra
vestra contra hostes, qui dimicant adversum vos, clangetis
ululantibus tubis; et erit recordatio vestri coram Domino Deo
vestro, ut eruamini de manibus inimicorum vestrorum.
Si quando habebitis epulum et dies
festos et calendas, canetis tubis super holocaustis vestris et
pacificis victimis, ut sint vobis in recordationem Dei vestri. Ego
Dominus Deus vester ».
Anno secundo, mense secundo,
vicesima die mensis elevata est nubes de habitaculo testimonii;
profectique sunt filii Israel per
migrationes suas de deserto Sinai, et recubuit nubes in solitudine
Pharan.
Moveruntque castra prima vice, iuxta
imperium Domini in manu Moysi.
Elevatum est primum vexillum
castrorum filiorum Iudæ per turmas suas, quorum princeps erat
Naasson filius Aminadab;
et super turmam tribus filiorum
Issachar fuit princeps Nathanael filius Suar;
et super turmam tribus Zabulon erat
princeps Eliab filius Helon.
Depositumque est habitaculum, quod
portantes egressi sunt filii Gerson et Merari.
Profectum est vexillum castrorum
filiorum Ruben per turmas suas, et super turbam suam princeps erat
Elisur filius Sedeur.
Super turmam autem tribus filiorum
Simeon princeps fuit Salamiel filius Surisaddai.
Porro super turmam tribus filiorum
Gad erat princeps Eliasaph filius Deuel.
Profectique sunt et Caathitæ
portantes sanctuarium. Et erectum est habitaculum, antequam
venirent.
Elevatum est vexillum castrorum
filiorum Ephraim per turmas suas, in quorum exercitu princeps erat
Elisama filius Ammiud.
Et super turmam tribus filiorum
Manasse princeps fuit Gamaliel filius Phadassur;
et super turmam tribus filiorum
Beniamin erat dux Abidan filius Gedeonis.
Novissime elevatum est vexillum
castrorum filiorum Dan per turmas suas, in quorum exercitu princeps
fuit Ahiezer filius Ammisaddai.
Et super turmam tribus filiorum Aser
erat princeps Phegiel filius Ochran;
et super turmam tribus filiorum
Nephthali princeps fuit Ahira filius Enan.
Hæ sunt profectiones filiorum
Israel per turmas suas, quando egrediebantur.
Dixitque Moyses Hobab filio Raguel
Madianitæ cognato suo: « Proficiscimur ad locum, quem
Dominus daturus est nobis; veni nobiscum, ut benefaciamus tibi,
quia Dominus bona promisit Israeli ».
Cui ille respondit: « Non
vadam tecum, sed revertar in terram meam, in qua natus
sum ».
Et ille: « Noli, inquit,
nos relinquere; tu enim nosti in quibus locis per desertum castra
ponere debeamus, et eris ductor noster.
Cumque nobiscum veneris, quidquid
optimum fuerit ex opibus, quas nobis traditurus est Dominus,
dabimus tibi ».
Profecti sunt ergo de monte Domini
viam trium dierum; arcaque fœderis Domini præcedebat eos per dies
tres providens castrorum locum.
Nubes quoque Domini super eos erat
per diem, cum incederent.
Cumque elevaretur arca, dicebat
Moyses: « Surge, Domine, et dissipentur inimici tui; et
fugiant, qui oderunt te, a facie tua ».
Cum autem deponeretur, aiebat:
« Revertere, Domine, ad multitudinem exercitus
Israel ».
Capitulum 11
Ortum est murmur populi, quasi
dolentium pro labore, contra Dominum. Quod cum audisset Dominus,
iratus est, et accensus in eos ignis Domini devoravit extremam
castrorum partem.
Cumque clamasset populus ad Moysen,
oravit Moyses ad Dominum, et absorptus est ignis.
Vocaverunt nomen loci illius Tabera,
eo quod incensus fuisset contra eos ignis Domini.
Vulgus autem promiscuum, quod erat in
medio eius, flagravit desiderio, et sedentes fleverunt pariter
filii Israel et dixerunt: « Quis dabit nobis ad
vescendum carnes?
Recordamur piscium, quos comedebamus
in Ægypto gratis; in mentem nobis veniunt cucumeres et pepones
porrique et cepæ et alia.
Guttur nostrum aridum est; nihil
aliud respiciunt oculi nostri nisi man ».
Erat autem man quasi semen coriandri
aspectus bdellii.
Circuibatque populus et colligens
illud frangebat mola sive terebat in mortario coquens in olla et
faciens ex eo tortulas saporis quasi panis oleati.
Cumque descenderet nocte super castra
ros, descendebat pariter et man.
Audivit ergo Moyses flentem populum
per familias, singulos per ostia tentorii sui. Iratusque est furor
Domini valde; quod Moysi intoleranda res visa est,
et ait ad Dominum: « Cur
afflixisti servum tuum? Quare non invenio gratiam coram te? Et cur
imposuisti pondus universi populi huius super me?
Numquid ego concepi omnem hunc
populum vel genui eum, ut dicas mihi: "Porta eum in sinu tuo, sicut
portare solet nutrix infantulum, et defer in terram, pro qua
iurasti patribus eorum?".
Unde mihi carnes, ut dem universo
populo isti? Flent contra me dicentes: "Da nobis carnes, ut
comedamus!".
Non possum ego solus sustinere omnem
hunc populum, quia nimis gravis est mihi.
Si hoc modo agis mecum, obsecro ut
interficias me, si inveni gratiam in oculis tuis, ne videam amplius
mala mea! ».
Et dixit Dominus ad Moysen:
« Congrega mihi septuaginta viros de senibus Israel,
quos tu nosti quod senes populi sint ac magistri, et duces eos ad
ostium tabernaculi conventus, stabuntque ibi tecum.
Et descendam et loquar tibi et
auferam de spiritu tuo tradamque eis, ut sustentent tecum onus
populi, et non tu solus graveris.
Populo quoque dices: Sanctificamini,
cras comedetis carnes; ego enim audivi vos flere: "Quis dabit nobis
escas carnium? Bene nobis erat in Ægypto". Et dabit vobis Dominus
carnes, et comedetis
non uno die nec duobus vel quinque
aut decem nec viginti quidem,
sed usque ad mensem dierum, donec
exeat per nares vestras et vertatur in nauseam, eo quod
reppuleritis Dominum, qui in medio vestri est, et fleveritis coram
eo dicentes: "Quare egressi sumus ex Ægypto?" ».
Et ait Moyses: « Populus,
in cuius medio sum, sescenta milia peditum sunt, et tu dicis: "Dabo
eis esum carnium mense integro!".
Numquid ovium et boum multitudo
cædetur, ut possit sufficere ad cibum? Vel omnes pisces maris in
unum congregabuntur, ut eos satient? ».
Cui respondit Dominus:
« Numquid manus Domini abbreviata est? Iam nunc videbis
utrum meus sermo opere compleatur an non ».
Venit igitur Moyses et narravit
populo verba Domini congregans septuaginta viros de senibus Israel,
quos stare fecit circa tabernaculum.
Descenditque Dominus per nubem et
locutus est ad eum auferens de spiritu, qui erat in Moyse, et dans
septuaginta viris senibus. Cumque requievisset in eis spiritus,
prophetaverunt nec ultra fecerunt.
Remanserant autem in castris duo
viri, quorum unus vocabatur Eldad et alter Medad, super quos
requievit spiritus; nam et ipsi descripti fuerant et non exierant
ad tabernaculum. Cumque prophetarent in castris,
cucurrit puer et nuntiavit Moysi
dicens: « Eldad et Medad prophetant in
castris ».
Statim Iosue filius Nun minister
Moysi et electus eius a iuventute sua ait: « Domine mi
Moyses, prohibe eos! ».
At ille: « Quid, inquit,
æmularis pro me? Quis tribuat, ut omnis populus prophetet, et det
eis Dominus spiritum suum? ».
Reversusque est Moyses et maiores
natu Israel in castra.
Ventus autem egrediens a Domino
arreptas trans mare coturnices detulit et demisit in castra
itinere, quantum uno die confici potest, ex omni parte castrorum
per circuitum; volabantque inaere duobus cubitis altitudine super
terram.
Surgens ergo populus toto die illo
et nocte ac die altero congregavit coturnicum, qui parum, decem
choros; et extenderunt eas per gyrum castrorum.
Adhuc carnes erant in dentibus
eorum, nec defecerat huiuscemodi cibus, et ecce furor Domini
concitatus in populum percussit eum plaga magna nimis.
Vocatusque est ille locus
Cibrottaava; ibi enim sepelierunt populum, qui desideraverat.
Egressi autem de Cibrottaava,
venerunt in Aseroth et manserunt ibi.
Capitulum 12
Locutaque est Maria et Aaron
contra Moysen propter uxorem eius Æthiopissam
et dixerunt: « Num per
solum Moysen locutus est Dominus? Nonne et per nos similiter est
locutus? ». Quod cum audisset Dominus
— erat enim Moyses vir humillimus
super omnes homines, qui morabantur in terra —
statim locutus est ad eum et ad Aaron
et Mariam: « Egredimini vos tantum tres ad tabernaculum
conventus ». Cumque fuissent egressi,
descendit Dominus in columna nubis et
stetit in introitu tabernaculi vocans Aaron et Mariam. Qui cum
issent,
dixit ad eos:
« Audite sermones meos!
Si quis fuerit inter vos propheta Domini,
in visione apparebo ei
vel per somnium loquar ad illum.
At non talis servus meus Moyses,
qui in omni domo mea fidelissimus est!
Ore enim ad os loquor ei,
et palam et non per ænigmata et figuras
Dominum videt!
Quare ergo non timuistis detrahere
servo meo Moysi? ».
Iratusque contra eos abiit,
nubes quoque recessit, quæ erat
super tabernaculum; et ecce Maria apparuit candens lepra quasi
nix.
Cumque respexisset eam Aaron et vidisset perfusam lepra,
ait ad Moysen: « Obsecro,
domine mi, ne imponas nobis hoc peccatum, quod stulte
commisimus,
ne fiat hæc quasi mortua et ut
abortivum, quod proicitur de vulva matris suæ; ecce iam medium
carnis eius devoratum est a lepra ».
Clamavitque Moyses ad Dominum
dicens: « Deus, obsecro, sana eam! ».
Cui respondit Dominus:
« Si pater eius spuisset in faciem illius, nonne
debuerat saltem septem diebus rubore suffundi? Separetur septem
diebus extra castra et postea revocabitur ».
Exclusa est itaque Maria extra
castra septem diebus, et populus non est motus de loco illo, donec
revocata est Maria.
Profectusque est populus de Aseroth,
fixis tentoriis in deserto Pharan.
Capitulum 13
Ibi locutus est Dominus ad Moysen
dicens:
« Mitte viros, qui
considerent terram Chanaan, quam daturus sum filiis Israel,
singulos de singulis tribubus ex principibus ».
Fecit Moyses quod Dominus
imperaverat, de deserto Pharan mittens principes viros, quorum ista
sunt nomina:
de tribu Ruben Sammua filium
Zacchur,
de tribu Simeon Saphat filium
Hori,
de tribu Iudæ Chaleb filium
Iephonne,
de tribu Issachar Igal filium
Ioseph,
de tribu Ephraim Osee filium Nun,
de tribu Beniamin Phalti filium
Raphu,
de tribu Zabulon Geddiel filium
Sodi,
de tribu Ioseph, tribu Manasse,
Gaddi filium Susi,
de tribu Dan Ammiel filium
Gemalli,
de tribu Aser Sthur filium
Michael,
de tribu Nephthali Nahabi filium
Vaphsi,
de tribu Gad Guel filium Machi.
Hæc sunt nomina virorum, quos misit
Moyses ad considerandam terram. Vocavitque Osee filium Nun
Iosue.
Misit ergo eos Moyses ad
considerandam terram Chanaan et dixit ad eos:
« Ascendite per Nageb. Cumque veneritis ad montes,
considerate terram, qualis sit, et
populum, qui habitator est eius, utrum fortis sit an infirmus, si
pauci numero an plures;
ipsa terra bona an mala, urbes
quales, absque muris an muratæ;
humus pinguis an sterilis, nemorosa
an absque arboribus. Confortamini et afferte nobis de fructibus
terræ ». Erat autem tempus, quando iam præcoquæ uvæ
vesci possunt.
Cumque ascendissent, exploraverunt
terram a deserto Sin usque Rohob in introitu Emath.
Ascenderuntque ad Nageb et venerunt
in Hebron, ubi erant Ahiman et Sesai et Tholmai filii Enac. Nam
Hebron septem annis ante Tanim urbem Ægypti condita est.
Pergentesque usque ad Nehelescol
absciderunt palmitem cum uva sua, quem portaverunt in vecte duo
viri. De malis quoque granatis et de ficis loci illius
tulerunt,
qui appellatus est Nehelescol, eo
quod botrum portassent inde filii Israel.
Reversique exploratores terræ post
quadraginta dies, omni regione circuita,
venerunt ad Moysen et Aaron et ad
omnem cœtum filiorum Israel in desertum Pharan, quod est in Cades.
Locutique eis et omni congregationi ostenderunt fructus terræ
et narraverunt dicentes:
« Venimus in terram, ad quam misisti nos, quæ re vera
fluit lacte et melle, ut ex his fructibus cognosci potest.
Sed cultores fortissimos habet et
urbes grandes atque muratas. Stirpem Enac vidimus ibi;
Amalec habitat in Nageb, Hetthæus
et Iebusæus et Amorræus in montanis, Chananæus vero moratur
iuxta mare et circa fluenta Iordanis ».
Inter hæc Chaleb compescens murmur
populi, qui oriebatur contra Moysen, ait: « Ascendamus
et possideamus terram, quoniam poterimus obtinere
eam ».
Alii vero, qui fuerant cum eo,
dicebant: « Nequaquam ad hunc populum valemus ascendere,
quia fortior nobis est ».
Detraxeruntque terræ, quam
inspexerant, apud filios Israel dicentes: « Terra, quam
lustravimus, devorat habitatores suos; populus, quem aspeximus,
proceræ staturæ est;
ibi vidimus gigantes, filios Enac de
genere giganteo, quibus comparati quasi locustæ
videbamur ».
Capitulum 14
Igitur vociferans omnis turba
flevit nocte illa,
et murmurati sunt contra Moysen et
Aaron cuncti filii Israel dicentes: « Utinam mortui
essemus in Ægypto vel in hac vasta solitudine!
Cur inducit nos Dominus in terram
istam, ut cadamus gladio, et uxores ac liberi nostri ducantur
captivi? Nonne melius est reverti in Ægyptum? ».
Dixeruntque alter ad alterum:
« Constituamus nobis ducem et revertamur in
Ægyptum! ».
Quo audito, Moyses et Aaron
ceciderunt proni in terram coram omni congregatione filiorum
Israel.
At vero Iosue filius Nun et Chaleb
filius Iephonne, qui et ipsi lustraverant terram, sciderunt
vestimenta sua
et ad omnem congregationem filiorum
Israel locuti sunt: « Terra, quam circuivimus, valde
bona est.
Si propitius fuerit Dominus, inducet
nos in eam et tradet humum lacte et melle manantem.
Nolite rebelles esse contra Dominum
neque timeatis populum terræ huius, quia sicut panem ita eos
possumus devorare. Recessit ab eis omne præsidium; Dominus
nobiscum est, nolite metuere ».
Cumque clamaret omnis congregatio et
lapidibus eos vellet opprimere, apparuit gloria Domini super
tabernaculum conventus cunctis filiis Israel,
et dixit Dominus ad Moysen:
« Usquequo detrahet mihi populus iste? Quousque non
credent mihi in omnibus signis, quæ feci coram eis?
Feriam igitur eos pestilentia atque
consumam; te autem faciam in gentem magnam et fortiorem quam hæc
est ».
Et ait Moyses ad Dominum: ? Audient
Ægyptii, de quorum medio eduxisti populum istum in virtute
tua,
et dicent ad habitatores terræ
huius, quia audierunt quod tu, Domine, in populo isto sis et facie
videaris ad faciem, et nubes tua protegat illos, et in columna
nubis præcedas eos per diem et in columna ignis per noctem.
Et occidisti hunc populum quasi unum
hominem, et dicent gentes, quæ audierunt auditum tuum:
"Non poterat Dominus introducere
populum in terram, pro qua iuraverat, idcirco occidit eos in
solitudine!".
Magnificetur ergo fortitudo Domini,
sicut iurasti dicens:
"Dominus patiens et multæ
misericordiæ, auferens iniquitatem et scelera nullumque innoxium
derelinquens, qui visitas peccata patrum in filios in tertiam et
quartam generationem".
Dimitte obsecro peccatum populi
huius secundum magnitudinem misericordiæ tuæ, sicut propitius
fuisti populo huic de Ægypto usque ad locum
istum ».
Dixitque Dominus:
« Dimisi iuxta verbum tuum.
Vivo ego, et implebit gloria Domini
universam terram!
Attamen omnes homines, qui viderunt
maiestatem meam et signa, quæ feci in Ægypto et in solitudine, et
tentaverunt me iam per decem vices nec obœdierunt voci meæ,
non videbunt terram, pro qua iuravi
patribus eorum; nec quisquam ex illis, qui detraxit mihi,
intuebitur eam.
Servum meum Chaleb, qui plenus alio
spiritu secutus est me, inducam in terram hanc, quam circuivit, et
semen eius possidebit eam.
Quoniam Amalecites et Chananæus
habitant in vallibus, cras movete castra et revertimini in
solitudinem per viam maris Rubri ».
Locutusque est Dominus ad Moysen et
Aaron dicens:
« Usquequo congregatio
hæc pessima murmurat contra me? Querelas filiorum Israel
audivi.
Dic ergo eis: Vivo ego, ait Dominus,
sicut locuti estis, audiente me, sic faciam vobis!
In solitudine hac iacebunt cadavera
vestra. Omnes, qui numerati estis a viginti annis et supra et
murmurastis contra me,
non intrabitis terram, super quam
levavi manum meam, ut habitare vos facerem, præter Chaleb filium
Iephonne et Iosue filium Nun.
Parvulos autem vestros, de quibus
dixistis quod prædæ hostibus forent, introducam, ut videant
terram, quæ vobis displicuit.
Vestra cadavera iacebunt in
solitudine hac;
filii vestri erunt pastores in
deserto annis quadraginta et portabunt fornicationem vestram, donec
consumantur cadavera vestra in deserto.
Iuxta numerum quadraginta dierum,
quibus considerastis terram — annus pro die imputabitur —
quadraginta annis portabitis iniquitates vestras et scietis
ultionem meam.
Ego Dominus locutus sum, ita faciam
omni congregationi huic pessimæ, quæ consurrexit adversum me: in
solitudine hac deficiet et morietur ».
Igitur omnes viri, quos miserat
Moyses ad contemplandam terram et qui reversi murmurare fecerant
contra eum omnem congregationem detrahentes terræ quod esset
mala,
mortui sunt atque percussi in
conspectu Domini.
Iosue autem filius Nun et Chaleb
filius Iephonne vixerunt ex omnibus, qui perrexerant ad
considerandam terram.
Locutusque est Moyses universa verba
hæc ad omnes filios Israel, et luxit populus nimis.
Et ecce mane primo surgentes
ascenderunt verticem montis atque dixerunt: « Parati
sumus ascendere ad locum, de quo Dominus locutus est, quia
peccavimus ».
Quibus Moyses: « Cur,
inquit, transgredimini verbum Domini, quod vobis non cedet in
prosperum?
Nolite ascendere, non enim est
Dominus vobiscum, ne corruatis coram inimicis vestris!
Amalecites et Chananæus ante vos
sunt, quorum gladio corruetis, eo quod nolueritis acquiescere
Domino, nec erit Dominus vobiscum ».
At illi contenebrati ascenderunt in
verticem montis; arca autem fœderis Domini et Moyses non
recesserunt de castris.
Descenditque Amalecites et
Chananæus, qui habitabat in monte, et percutiens eos atque
concidens persecutus est eos usque Horma.
Capitulum 15
Locutus est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere ad filios Israel
et dices ad eos: Cum ingressi fueritis terram habitationis vestræ,
quam ego dabo vobis,
et feceritis oblationem Domino in
holocaustum aut victimam vota solventes vel sponte offerentes
munera aut in sollemnitatibus vestris adolentes odorem suavitatis
Domino de bobus sive de ovibus,
offeret, quicumque immolaverit
victimam, sacrificium similæ decimam partem ephi conspersæ oleo,
quod mensuram habebit quartam partem hin,
et vinum ad liba fundenda eiusdem
mensuræ dabit in holocaustum sive in victimam per agnos
singulos.
Per arietes erit sacrificium similæ
duarum decimarum, quæ conspersa sit oleo tertiæ partis hin;
et vinum ad libamentum tertiæ partis
eiusdem mensuræ offeret in odorem suavitatis Domino.
Quando vero de bobus feceris
holocaustum aut hostiam, ut impleas votum vel pacificas
victimas,
dabis per singulos boves similæ tres
decimas conspersæ oleo, quod habeat medium mensuræ hin,
et vinum ad liba fundenda eiusdem
mensuræ in oblationem suavissimi odoris Domino.
Sic facies per singulos boves et
arietes et agnos et capras.
Secundum numerum victimarum quas
offeretis, ita facietis singulis secundum numerum earum.
Omnis indigena eodem ritu offeret
sacrificium ignis in odorem suavitatis Domino.
Et omnis peregrinus, qui habitat
vobiscum vel qui commoratur in medio vestri in omnibus
generationibus vestris, offeret sacrificium ignis in odorem
suavitatis Domino eodem modo sicut et vos.
Unum præceptum erit tam vobis quam
advenis pro omnibus generationibus vestris coram Domino.
Una lex erit atque unum iudicium tam
vobis quam advenis, qui vobiscum commorantur ».
Locutus est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere filiis Israel
et dices ad eos: Cum veneritis in terram, quam dabo vobis,
et comederitis de panibus regionis
illius, separabitis donaria Domino
de pulmento placentam. Sicut de
areis donaria separatis,
ita et de pulmentis dabitis ea
Domino.
Quod si per ignorantiam
præterieritis quidquam horum, quæ locutus est Dominus ad
Moysen
et mandavit per eum ad vos a die,
qua cœpit iubere et ultra ad generationes vestras,
si longe ab oculis congregationis,
offeret congregatio vitulum de armento, holocaustum in odorem
placabilem Domino et oblationem ac liba eius, ut cæremoniæ
postulant, hircumque pro peccato.
Et expiabit sacerdos pro omni
congregatione filiorum Israel, et dimittetur eis, quoniam non
sponte peccaverunt, nihilominus offerentes sacrificium ignis Domino
pro se et pro peccato atque errore suo.
Et dimittetur universæ plebi
filiorum Israel et advenis, qui peregrinantur inter eos, quoniam
culpa est omnis populi per ignorantiam.
Quod si anima una nesciens
peccaverit, offeret capram anniculam pro peccato suo.
Et expiabit pro ea sacerdos, quod
inscia peccaverit coram Domino; expiabit pro ea, et dimittetur
illi.
Tam indigenis quam advenis una lex
erit omnium, qui peccaverint ignorantes.
Anima vero, quæ per superbiam
aliquid commiserit, sive civis sit ille sive peregrinus, quoniam
adversus Dominum rebellis fuit, peribit de populo suo.
Verbum enim Domini contempsit et
præceptum illius fecit irritum; idcirco delebitur et portabit
iniquitatem suam ».
Factum est autem, cum essent filii
Israel in solitudine et invenissent hominem colligentem ligna in
die sabbati,
obtulerunt eum Moysi et Aaron et
universæ congregationi,
qui recluserunt eum in carcerem
nescientes quid super eo facere deberent.
Dixitque Dominus ad Moysen:
« Morte moriatur homo iste; obruat eum lapidibus omnis
turba extra castra ».
Cumque eduxissent eum foras,
obruerunt lapidibus; et mortuus est, sicut præceperat Dominus.
Dixit quoque Dominus ad Moysen:
« Loquere filiis Israel
et dices ad eos, ut faciant sibi fimbrias per angulos palliorum
ponentes in eis vittas hyacinthinas.
Quas cum videbitis, recordabimini
omnium mandatorum Domini eaque facietis nec sequamini cogitationes
vestras et oculos per res varias fornicantes,
sed magis memores omnium
præceptorum meorum faciatis ea sitisque sancti Deo vestro.
Ego Dominus Deus vester, qui eduxi
vos de terra Ægypti, ut essem Deus vester. Ego Dominus Deus
vester ».
Capitulum 16
Ecce autem Core filius Isaar filii
Caath filii Levi et Dathan atque Abiram filii Eliab, Hon quoque
filius Pheleth de filiis Ruben
surrexerunt contra Moysen aliique
filiorum Israel ducenti quinquaginta viri proceres synagogæ vocati
ad concilium, viri famosi.
Cumque stetissent adversum Moysen et
Aaron, dixerunt: « Sufficiat vobis quia omnis
congregatio sanctorum est, et in ipsis est Dominus! Cur elevamini
super congregationem Domini? ».
Quod cum audisset Moyses, cecidit
pronus in faciem
locutusque ad Core et ad omne
concilium: « Mane, inquit, notum faciet Dominus qui ad
se pertineant et qui sint sancti, et sanctos applicabit sibi; et,
quos elegerit, appropinquare sibi faciet.
Hoc igitur facite: tollat unusquisque
turibulum suum, tu, Core, et omne concilium tuum;
et hausto cras igne, ponite desuper
thymiama coram Domino; et, quemcumque elegerit, ipse erit sanctus.
Sufficiat vobis, filii Levi! ».
Dixitque rursum ad Core:
« Audite, filii Levi.
Num parum vobis est quod separavit
vos Deus Israel ab omni congregatione et iunxit sibi, ut serviretis
ei in cultu habitaculi Domini et staretis coram frequentia populi
et ministraretis pro ea?
Idcirco ad se fecit accedere te et
omnes fratres tuos filios Levi, ut vobis etiam sacerdotium
vindicetis,
et omne concilium tuum stet contra
Dominum? Quid est enim Aaron, ut murmuretis contra
eum? ».
Misit ergo Moyses, ut vocaret Dathan
et Abiram filios Eliab, qui responderunt: « Non
venimus!
Numquid parum est tibi quod eduxisti
nos de terra, quæ lacte et melle manabat, ut occideres in deserto,
nisi et dominatus fueris nostri?
Revera non induxisti nos in terram,
quæ fluit rivis lactis et mellis, nec dedisti nobis possessiones
agrorum et vinearum! An et oculos illorum hominum vis eruere? Non
venimus! ».
Iratusque Moyses valde ait ad
Dominum: « Ne respicias sacrificia eorum; tu scis quod
ne asellum quidem umquam acceperim ab eis nec afflixerim quempiam
eorum ».
Dixitque ad Core: « Tu et
omne concilium tuum state seorsum coram Domino, et Aaron die
crastino separatim.
Tollite singuli turibula vestra et
ponite super ea incensum offerentes Domino ducenta quinquaginta
turibula; tu et Aaron teneatis unusquisque turibulum
suum ».
Quod cum fecissent, stantibus Moyse
et Aaron,
et coacervasset Core adversum eos
omne concilium ad ostium tabernaculi conventus, apparuit cunctis
gloria Dornini.
Locutusque Dominus ad Moysen et
Aaron ait:
« Separamini de medio
congregationis huius, ut eos repente disperdam ».
Qui ceciderunt proni in faciem atque
dixerunt: « Deus, Deus spirituum universæ carnis; num,
uno peccante, contra omnes ira tua desæviet? ».
Et ait Dominus ad Moysen:
« Præcipe universo
populo, ut separetur ab habitaculis Core et Dathan et
Abiram ».
Surrexitque Moyses et abiit ad
Dathan et Abiram et, sequentibus eum senioribus Israel,
dixit ad turbam:
« Recedite ab habitaculis hominum impiorum et nolite
tangere, quæ ad eos pertinent, ne involvamini in peccatis
eorum ».
Cumque recessissent a tentoriis
eorum per circuitum, Dathan et Abiram egressi stabant in introitu
papilionum suorum cum uxoribus et filiis et parvulis.
Et ait Moyses: « In hoc
scietis quod Dominus miserit me, ut facerem universa, quæ
cernitis, et non ex proprio ea corde protulerim:
si consueta hominum morte
interierint, et visitaverit eos plaga, qua et ceteri visitari
solent, non misit me Dominus.
Sin autem novam rem fecerit Dominus,
ut aperiens terra os suum deglutiat eos et omnia, quæ ad illos
pertinent, descenderintque viventes in infernum, scietis quod
blasphemaverint Dominum ».
Confestim igitur, ut cessavit loqui,
dirupta est terra sub pedibus eorum
et aperiens os suum devoravit illos
cum domibus suis et omnibus hominibus Core et universa substantia
eorum;
descenderuntque vivi in infernum
operti humo et perierunt de medio congregationis.
At vero omnis Israel, qui stabat per
gyrum, fugit ad clamorem pereuntium dicens: « Ne forte
et nos terra deglutiat ».
Sed et ignis egressus a Domino
interfecit ducentos quinquaginta viros, qui offerebant
incensum.
Capitulum 17
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Præcipe Eleazaro filio
Aaron sacerdoti, ut tollat turibula, quæ iacent in incendio, et
ignem huc illucque dispergat, quoniam sanctificata sunt
in mortibus peccatorum; producatque
ea in laminas et affigat altari, eo quod attulerunt ea Domino, et
sanctificata sunt, ut sint pro signo filiis
Israel ».
Tulit ergo Eleazar sacerdos turibula
ænea, in quibus obtulerant hi, quos incendium devoravit, et
produxit ea in laminas affigens altari,
ut haberent postea filii Israel,
quibus commonerentur, ne quis accedat alienigena et, qui non est de
semine Aaron, ad offerendum incensum Domino, ne patiatur sicut
passus est Core et omnis congregatio eius, loquente Domino ad
Moysen.
Murmuravit autem omnis congregatio
filiorum Israel sequenti die contra Moysen et Aaron dicens:
« Vos interfecistis populum Domini ».
Cumque oriretur seditio contra Moysen
et Aaron, converterunt se ad tabernaculum conventus; quod operuit
nubes, et apparuit gloria Domini.
Moyses et Aaron venerunt ante
tabernaculum conventus.
Dixitque Dominus ad Moysen:
« Recedite de medio
congregationis huius, nam extemplo delebo eos ». Et
ceciderunt in faciem suam.
Dixit Moyses ad Aaron:
« Tolle turibulum et, hausto igne de altari, mitte
incensum desuper pergens cito ad populum, ut expies pro eis; iam
enim egressa est ira a Domino, et plaga desævit ».
Quod cum fecisset Aaron et
cucurrisset ad mediam congregationem, quam iam vastabat plaga,
obtulit thymiama et expiavit pro populo;
et stetit inter mortuos ac viventes,
et plaga cessavit.
Fuerunt autem, qui percussi sunt,
quattuordecim milia hominum et septingenti, absque his, qui
perierant in seditione Core.
Reversusque est Aaron ad Moysen ad
ostium tabernaculi conventus, postquam quievit interitus.
Et locutus est Dominus ad Moysen
dicens:
« Loquere ad filios
Israel et accipe ab eis virgas singulas per cognationes suas, a
cunctis principibus tribuum virgas duodecim, et uniuscuiusque nomen
superscribes virgæ suæ.
Nomen autem Aaron scribes in virga
Levi, et una virga cunctas seorsum familias continebit.
Ponesque eas in tabernaculo
conventus coram testimonio, ubi conveniam cum vobis.
Quem ex his elegero, germinabit
virga eius; et cohibebo a me querimonias filiorum Israel, quibus
contra vos murmurant ».
Locutusque est Moyses ad filios
Israel, et dederunt ei omnes principes virgas per singulas tribus;
fueruntque virgæ duodecim, et virga Aaron in medio earum.
Quas cum posuisset Moyses coram
Domino in tabernaculo testimonii,
sequenti die regressus invenit
germinasse virgam Aaron in domo Levi; et turgentibus gemmis
eruperant flores, qui, foliis dilatatis, in amygdalas deformati
sunt.
Protulit ergo Moyses omnes virgas de
conspectu Domini ad cunctos filios Israel; videruntque et
receperunt singuli virgas suas.
Dixitque Dominus ad Moysen:
« Refer virgam Aaron coram testimonio, ut servetur ibi
in signum rebellium filiorum Israel, et quiescant querelæ eorum a
me, ne moriantur ».
Fecitque Moyses, sicut præceperat
Dominus.
Dixerunt autem filii Israel ad
Moysen: « Ecce consumpti sumus, perimus, omnes
perimus!
Quicumque accedit ad habitaculum
Domini, moritur. Num usque ad internecionem cuncti delendi
sumus? ».
Capitulum 18
Dixitque Dominus ad Aaron:
« Tu et filii tui et domus patris tui tecum portabitis
iniquitatem sanctuarii; et tu et filii tui simul sustinebitis
peccata sacerdotii vestri.
Sed et fratres tuos de tribu Levi,
tribum patris tui sume tecum, præstoque sint et ministrent tibi;
tu autem et filii tui ministrabitis in tabernaculo testimonii.
Excubabuntque Levitæ ad præcepta
tua et ad cuncta opera tabernaculi, ita dumtaxat ut ad vasa
sanctuarii et ad altare non accedant, ne et illi moriantur, et vos
pereatis simul.
Sint autem tecum et excubent in
custodiis tabernaculi conventus et in omni ministerio eius;
alienigena non miscebitur vobis.
Excubate in ministerio sanctuarii et
in ministerio altaris, ne oriatur amplius indignatio super filios
Israel.
Ego sumpsi fratres vestros Levitas de
medio filiorum Israel et tradidi donum Domino, ut serviant in
ministeriis tabernaculi conventus.
Tu autem et filii tui custodite
sacerdotium vestrum et omnia, quæ ad cultum altaris pertinent et
intra velum sunt, administrabitis. Ministerium do vobis sacerdotium
in donum; si quis externus accesserit, occidetur ».
Locutusque est Dominus ad Aaron:
« Ecce dedi tibi custodiam prælibationum mearum. Omnia,
quæ sanctificantur a filiis Israel, tradidi tibi et filiis tuis
pro officio sacerdotali, legitima sempiterna.
Hæc ergo accipies de sanctis
sanctorum, exceptis his, quæ comburuntur: omnis oblatio et
sacrificium pro peccato atque delicto, quod redditur mihi, sanctum
sanctorum tuum erit et filiorum tuorum.
In sanctuario comedes illud; mares
tantum edent ex eo, quia consecratum est tibi.
Prælibationem donorum, quæ
elevando obtulerint filii Israel, tibi dedi et filiis tuis ac
filiabus tuis iure perpetuo: qui mundus est in domo tua, vescetur
eis.
Omnem medullam olei et vini ac
frumenti quidquid offerunt primitiarum Domino, tibi dedi.
Universa frugum initia, quas gignit
humus et Domino deportantur, cedent in usus tuos: qui mundus est in
domo tua, vescetur eis.
Omne, quod ex voto reddiderint filii
Israel, tuum erit.
Quidquid primum erumpit e vulva
cunctæ carnis, quod offerunt Domino, sive ex hominibus sive de
pecoribus fuerit, tui iuris erit; ita dumtaxat, ut hominis
primogenitum et omne animal, quod immundum est, redimi facias.
Cuius redemptio erit post unum
mensem siclis argenti quinque pondere sanctuarii. Siclus viginti
obolos habet.
Primogenitum autem bovis vel ovis
vel capræ non facies redimi, quia sanctificata sunt Domino;
sanguinem tantum eorum fundes super altare et adipes adolebis in
suavissimum odorem Domino.
Carnes vero eorum in usum tuum
cedent, sicut pectusculum elevatum et armus dexter tua erunt.
Omnes prælibationes sanctas, quas
offerunt filii Israel Domino, tibi dedi et filiis ac filiabus tuis
iure perpetuo: pactum salis est sempiternum coram Domino tibi ac
filiis tuis ».
Dixitque Dominus ad Aaron:
« In terra eorum nihil possidebitis nec habebitis partem
inter eos: Ego pars et hereditas tua in medio filiorum Israel.
Filiis autem Levi dedi omnes decimas
Israelis in possessionem pro ministerio, quo serviunt mihi in
tabernaculo conventus,
ut non accedant ultra filii Israel
ad tabernaculum conventus nec committant peccatum mortiferum.
Solis filiis Levi mihi in
tabernaculo conventus servientibus et portantibus peccata populi;
legitimum sempiternum erit in generationibus vestris, et in medio
filiorum Israel nihil aliud possidebunt.
Decimas, quas filii Israel in
prælibationem elevant Domino, dedi Levitis in possessionem.
Propterea dixi eis: In medio filiorum Israel non habebitis
possessionem ».
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Præcipe Levitis atque
denuntia: Cum acceperitis a filiis Israel decimas, quas dedi vobis,
prælibationem earum elevabitis Domino, id est decimam partem
decimæ,
ut reputetur vobis in prælibationem
tam de areis quam de torcularibus.
Sic de universis, quorum accipitis
primitias a filiis Israel, elevate Domino: date Aaron
sacerdoti.
Omnia, quæ offeretis ex decimis, in
donaria Domini separabitis: optima et electa erunt.
Dicesque ad eos: Si præclara et
meliora quæque obtuleritis ex decimis, reputabitur vobis quasi de
area et torculari dederitis fructus;
et comedetis eas in omnibus locis
vestris, tam vos quam familiæ vestræ, quia pretium est pro
ministerio, quo servitis in tabernaculo conventus.
Et non peccabitis super hoc egregia
vobis et pinguia reservantes, ne polluatis oblationes filiorum
Israel et moriamini ».
Capitulum 19
Locutusque est Dominus ad Moysen
et Aaron dicens:
« Ista est religio legis,
quam constituit Dominus. Præcipe filiis Israel, ut adducant ad te
vaccam rufam ætatis integræ, in qua nulla sit macula, nec
portaverit iugum.
Tradetisque eam Eleazaro sacerdoti,
quæ educta extra castra mactabitur in conspectu eius;
et tinguens digitum in sanguine eius
asperget contra fores tabernaculi conventus septem vicibus,
combureturque in conspectu eius, tam
pelle et carnibus eius quam sanguine et fimo flammæ traditis.
Lignum quoque cedrinum et hyssopum
coccumque sacerdos mittet in flammam, quæ vaccam vorat.
Et tunc demum, lotis vestibus et
corpore suo, ingredietur in castra commaculatusque erit usque ad
vesperum.
Sed et ille, qui combusserit eam,
lavabit vestimenta sua et corpus, et immundus erit usque ad
vesperum.
Colliget autem vir mundus cineres
vaccæ et effundet eos extra castra in loco purissimo, ut sint
congregationi filiorum Israel in custodiam pro aqua
aspersionis.
Cumque laverit, qui vaccæ
portaverat cineres, vestimenta sua, immundus erit usque ad
vesperum. Habebunt hoc filii Israel et advenæ, qui habitant inter
eos, sanctum iure perpetuo.
Qui tetigerit cadaver hominis et
propter hoc septem diebus fuerit immundus,
aspergetur ex hac aqua die tertio et
septimo et sic mundabitur. Si die tertio aspersus non fuerit,
septimo non erit mundus.
Omnis, qui tetigerit humanæ animæ
morticinum et aspersus hac commixtione non fuerit, polluet
habitaculum Domini et peribit ex Israel, quia aqua expiationis non
est aspersus: immundus erit, et manebit spurcitia eius super
eum.
Ista est lex hominis, qui moritur in
tabernaculo: omnes, qui ingrediuntur tentorium illius, et universa
vasa, quæ ibi sunt, polluta erunt septem diebus.
Vas, quod non habuerit operculum nec
ligaturam desuper, immundum erit.
Si quis in agro tetigerit cadaver
hominis gladio occisi aut per se mortui sive os illius vel
sepulcrum, immundus erit septem diebus.
Tollentque de cineribus combustionis
peccati et mittent aquas vivas super eos in vas;
in quibus cum homo mundus tinxerit
hyssopum, asperget ex eo omne tentorium et cunctam supellectilem et
homines, qui ibi fuerint, et super eum, qui tetigerit ossa vel
occisum hominem aut per se mortuum aut sepultum.
Atque hoc modo mundus lustrabit
immundum tertio et septimo die; expiatusque die septimo lavabit et
se et vestimenta sua et mundus erit ad vesperum.
Si quis hoc ritu non fuerit
expiatus, peribit anima illius de medio ecclesiæ, quia sanctuarium
Domini polluit et non est aqua lustrationis aspersus; immundus
est.
Erit vobis præceptum legitimum
sempiternum. Ipse quoque, qui aspergit aqua lustrali, lavabit
vestimenta sua; omnis, qui tetigerit aquas expiationis, immundus
erit usque ad vesperum.
Quidquid tetigerit immundus,
immundum erit, et anima, quæ horum quippiam tetigerit, immunda
erit usque ad vesperum ».
Capitulum 20
Veneruntque filii Israel et omnis
congregatio in desertum Sin mense primo, et mansit populus in
Cades. Mortuaque est ibi Maria et sepulta in eodem loco.
Cumque indigeret aqua populus,
convenerunt adversum Moysen et Aaron
et versi in seditionem dixerunt:
« Utinam perissemus inter fratres nostros coram
Domino!
Cur eduxistis ecclesiam Domini in
solitudinem, ut et nos et nostra iumenta moriamur?
Quare nos fecistis ascendere de
Ægypto et adduxistis in locum istum pessimum, qui seri non potest,
qui nec ficum gignit nec vineas nec malogranata, insuper et aquam
non habet ad bibendum? ».
Venitque Moyses et Aaron, relicta
congregatione, ad introitum tabernaculi conventus corrueruntque
proni in terram, et apparuit gloria Domini super eos.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Tolle virgam et congrega
populum, tu et Aaron frater tuus; et loquimini ad petram coram eis,
et illa dabit aquas. Cumque eduxeris aquam de petra, potabis
congregationem et iumenta eius ».
Tulit igitur Moyses virgam, quæ erat
in conspectu Domini, sicut præceperat ei.
Et congregaverunt Moyses et Aaron
populum ante petram, dixitque eis: « Audite, rebelles;
num de petra hac vobis aquam poterimus eicere? ».
Cumque elevasset Moyses manum
percutiens virga bis silicem, egressæ sunt aquæ largissimæ, ita
ut populus biberet et iumenta.
Dixitque Dominus ad Moysen et Aaron:
« Quia non credidistis mihi, ut sanctificaretis me coram
filiis Israel, non introducetis hos populos in terram, quam dabo
eis ».
Hæ sunt aquæ Meriba, ubi iurgati
sunt filii Israel contra Dominum, et sanctificatus est in eis.
Misit nuntios Moyses de Cades ad
regem Edom, qui dicerent: « Hæc mandat frater tuus
Israel: Nosti omnem laborem, qui apprehendit nos,
quomodo descenderint patres nostri
in Ægyptum, et habitaverimus ibi multo tempore, afflixerintque nos
Ægyptii et patres nostros,
et quomodo clamaverimus ad Dominum,
et exaudierit nos miseritque angelum, qui eduxerit nos de Ægypto.
Ecce nos in urbe Cades, quæ est in extremis finibus tuis,
positi
obsecramus, ut nobis transire liceat
per terram tuam: non ibimus per agros nec per vineas, non bibemus
aquas de puteis tuis; sed gradiemur via regia, nec ad dexteram nec
ad sinistram declinantes, donec transeamus terminos
tuos ».
Cui respondit Edom: « Non
transibis per me, alioquin armatus occurram tibi ».
Dixeruntque filii Israel:
« Per tritam gradiemur viam et, si biberimus aquas tuas
ego et pecora mea, dabo, quod iustum est: nulla erit in pretio
difficultas; tantum velociter transeamus ».
At ille respondit: « Non
transibis! ». Statimque egressus est obvius cum infinita
multitudine et manu forti
nec voluit acquiescere Israeli, ut
concederet transitum per fines suos; quam ob rem divertit ab eo
Israel.
Cumque castra movissent de Cades,
venerunt in montem Hor,
ubi locutus est Dominus ad Moysen et
Aaron in monte Hor, qui est in finibus terræ Edom:
« Congregabitur, inquit,
Aaron ad populum suum. Non enim intrabit terram, quam dedi filiis
Israel, eo quod rebelles fuistis ori meo ad aquas Meriba.
Tolle Aaron et Eleazarum filium eius
cum eo et duces eos in montem Hor.
Cumque nudaveris patrem veste sua,
indues ea Eleazarum filium eius: Aaron colligetur et morietur
ibi ».
Fecit Moyses, ut præceperat
Dominus, et ascenderunt in montem Hor coram omni congregatione.
Cumque Aaron spoliasset vestibus
suis, induit eis Eleazarum filium eius. Illo mortuo in montis
supercilio, descendit cum Eleazaro.
Omnis autem congregatio videns
occubuisse Aaron flevit super eo triginta diebus tota domus
Israel.
Capitulum 21
Quod cum audisset Chananæus rex
Arad, qui habitabat in Nageb, venisse scilicet Israel per viam
Atarim, pugnavit contra illum et duxit ex eo captivos.
At Israel voto se Domino obligans
ait: « Si tradideris populum istum in manu mea, delebo
urbes eius ».
Exaudivitque Dominus preces Israel et
tradidit Chananæum, quem ille interfecit, subversis urbibus eius,
et vocavit nomen loci illius Horma.
Profecti sunt autem et de monte Hor
per viam, quæ ducit ad mare Rubrum, ut circumirent terram Edom. Et
tædere cœpit populum itineris.
Locutusque contra Deum et Moysen ait:
« Cur eduxisti nos de Ægypto, ut moreremur in
solitudine? Deest panis, non sunt aquæ; anima nostra iam nauseat
super cibo isto levissimo ».
Quam ob rem misit Dominus in populum
ignitos serpentes, qui mordebant populum, et mortuus est populus
multus ex Israel.
Et venerunt ad Moysen atque dixerunt:
« Peccavimus, quia locuti sumus contra Dominum et te;
ora, ut tollat a nobis serpentes ». Oravitque Moyses pro
populo.
Et locutus est Dominus ad eum:
« Fac serpentem ignitum et pone eum pro signo: qui
percussus aspexerit eum, vivet ».
Fecit ergo Moyses serpentem æneum et
posuit eum pro signo; quem cum percussi aspicerent, sanabantur.
Profectique filii Israel
castrametati sunt in Oboth,
unde egressi fixere tentoria in
Ieabarim, in solitudine, quæ respicit Moab contra orientalem
plagam.
Et inde moventes venerunt ad
torrentem Zared;
quem relinquentes castrametati sunt
ultra Arnon, qui est in deserto, quod prominet de finibus Amorræi.
Siquidem Arnon terminus est Moab dividens Moabitas et
Amorræos.
Unde dicitur in libro bellorum
Domini:
« Vaheb in Supha
et torrentes Arnon.
Scopuli torrentium inclinati
sunt
in habitationem Ar
et recumbunt in finibus Moabitarum ».
Ex eo loco in Beer. Hic est puteus,
super quo locutus est Dominus ad Moysen: « Congrega
populum, et dabo ei aquam ».
Tunc cecinit Israel carmen
istud:
« Ascendat puteus. Concinite ei.
Puteus, quem foderunt principes
et paraverunt duces populi
in sceptris et in baculis suis ».
De solitudine in Matthana;
de Matthana in Nahaliel; de Nahaliel
in Bamoth;
de Bamoth in vallem, quæ est in
regione Moab in vertice Phasga, qui respicit contra desertum.
Misit autem Israel nuntios ad Sehon
regem Amorræorum dicens:
« Obsecro, ut transire
mihi liceat per terram tuam: non declinabimus in agros et vineas,
non bibemus aquas ex puteis. Via regia gradiemur, donec transeamus
terminos tuos ».
Qui concedere noluit, ut transiret
Israel per fines suos; quin potius, populo congregato, egressus est
obviam in desertum et venit in Iasa pugnavitque contra Israel.
A quo percussus est in ore gladii,
et possessa est terra eius ab Arnon usque Iaboc et filios Ammon;
quia forti præsidio tenebantur termini Ammonitarum.
Tulit ergo Israel omnes civitates
eius et habitavit in urbibus Amorræi, in Hesebon scilicet et
viculis eius.
Hesebon enim erat urbs Sehon regis
Amorræi, qui pugnavit contra primum regem Moab et tulit omnem
terram, quæ dicionis illius fuerat usque Arnon.
Idcirco dicitur in proverbio:
« Venite in Hesebon!
Ædificetur et construatur civitas Sehon!
Ignis egressus est de Hesebon,
flamma de oppido Sehon
et devoravit Ar Moabitarum
et deglutivit excelsa Arnon.
Væ tibi, Moab;
peristi, popule Chamos!
Dedit filios eius in fugam
et filias in captivitatem
regi Amorræorum Sehon.
Iecimus sagittas in eos,
disperiit Hesebon usque Dibon.
Vastavimus usque Nophe
et usque Medaba ».
Habitavit itaque Israel in terra
Amorræi.
Misitque Moyses, qui explorarent
Iazer, cuius ceperunt viculos et expulerunt Amorræos, qui erant
ibi.
Verteruntque se et ascenderunt per
viam Basan, et occurrit eis Og rex Basan cum omni populo suo
pugnaturus in Edrai.
Dixitque Dominus ad Moysen:
« Ne timeas eum, quia in manu tua tradidi illum et omnem
populum ac terram eius, faciesque illi, sicut fecisti Sehon regi
Amorræorum habitatori Hesebon ».
Percusserunt igitur et hunc cum
filiis suis universumque populum eius usque ad internecionem; et
possederunt terram illius.
Capitulum 22
Profectique castrametati sunt
filii Israel in campestribus Moab, ubi trans Iordanem Iericho sita
est.
Videns autem Balac filius Sephor
omnia, quæ fecerat Israel Amorræo,
valde metuit Moab populum, quia
multus erat. Et cum pertimeret Moab filios Israel,
dixit ad maiores natu Madian:
« Nunc carpet hæc congregatio omnem regionem per
circuitum, quomodo solet bos herbas campi carpere ».
Balac filius Sephor erat eo tempore rex in Moab.
Misit ergo nuntios ad Balaam filium
Beor in Phethor, quæ est super flumen in terra filiorum Ammau, ut
vocarent eum et dicerent: « Ecce egressus est populus ex
Ægypto, qui operuit superficiem terræ sedens contra me.
Veni igitur et maledic populo huic,
quia fortior me est; si quo modo possim percutere et eicere eum de
terra mea. Novi enim quod benedictus sit, cui benedixeris, et
maledictus, in quem maledicta congesseris ».
Perrexeruntque seniores Moab et
maiores natu Madian habentes divinationis pretium in manibus.
Cumque venissent ad Balaam et narrassent ei omnia verba Balac,
ille respondit: « Manete
hic nocte, et respondebo quidquid mihi dixerit
Dominus ». Manentibus illis apud Balaam,
venit Deus et ait ad eum:
« Quid sibi volunt homines isti apud
te? ».
Respondit: « Balac filius
Sephor rex Moabitarum misit ad me
dicens: "Ecce populus, qui egressus
est de Ægypto, operuit superficiem terræ; veni et maledic ei pro
me, si quo modo possim pugnans abigere eum".
Dixitque Deus ad Balaam: “Noli
ire cum eis neque maledicas populo, quia benedictus
est ».
Qui mane consurgens dixit ad
principes: « Ite in terram vestram, quia prohibuit me
Dominus venire vobiscum ».
Reversi principes dixerunt ad Balac:
« Noluit Balaam venire nobiscum ».
Rursum ille multo plures et
nobiliores, quam ante miserat, misit.
Qui cum venissent ad Balaam,
dixerunt: « Sic dicit Balac filius Sephor: "Ne cuncteris
venire ad me;
paratus sum honorare te et, quidquid
volueris, dabo tibi. Veni et maledic pro me populo
isti" ».
Respondit Balaam: « Si
dederit mihi Balac plenam domum suam argenti et auri, non potero
transgredi verbum Domini Dei mei, ut vel plus vel minus loquar.
Obsecro, ut hic maneatis etiam hac
nocte, et scire queam quid mihi rursum respondeat
Dominus ».
Venit ergo Deus ad Balaam nocte et
ait ei: « Si vocare te venerunt homines isti, surge et
vade cum eis, ita dumtaxat, ut, quod tibi præcepero,
facias ».
Surrexit Balaam mane et, strata
asina sua, profectus est cum eis.
Et iratus est Deus, cum profectus
esset; stetitque angelus Domini in via contra Balaam, ut
adversaretur ei, qui insidebat asinæ et duos pueros habebat
secum.
Cernens asina angelum Domini stantem
in via, evaginato gladio in manu sua, avertit se de itinere et ibat
per agrum. Quam cum verberaret Balaam et vellet ad semitam
reducere,
stetit angelus Domini in angustiis
duarum maceriarum, quibus vineæ cingebantur.
Quem videns asina iunxit se parieti
et attrivit sedentis pedem. At ille iterum verberabat eam;
et angelus Domini iterum transiens
ad locum angustum, ubi nec ad dexteram nec ad sinistram poterat
deviare, obvius stetit.
Cumque vidisset asina stantem
angelum Domini, concidit sub pedibus sedentis; qui iratus
vehementius cædebat fuste latera eius.
Aperuitque Dominus os asinæ, et
locuta est: « Quid feci tibi? Cur percutis me ecce iam
tertio? ».
Respondit Balaam: « Quia
illusisti mihi. Utinam haberem gladium, ut te
interficerem! ».
Dixit asina: « Nonne
animal tuum sum, cui semper sedere consuevisti usque in præsentem
diem? Dic quid simile umquam fecerim tibi ». At ille
ait: « Numquam ».
Protinus aperuit Dominus oculos
Balaam, et vidit angelum Domini stantem in via, evaginato gladio in
manu eius; adoravitque eum pronus in terram.
Cui angelus Domini:
« Cur, inquit, tertio verberas asinam tuam? Ego veni, ut
adversarer tibi, quia perversa est via tua mihique contraria.
Et videns me asina declinavit ter a
me; nisi declinasset, te occidissem et illam vivam
reliquissem ».
Dixit Balaam: « Peccavi
nesciens quod tu stares contra me in via; et nunc, si displicet
tibi, revertar ».
Ait angelus Domini:
« Vade cum istis et cave, ne aliud, quam præcepero
tibi, loquaris ». Ivit igitur cum principibus Balac.
Quod cum audisset Balac, venisse
scilicet Balaam, egressus est in occursum eius in Irmoab, quod
situm est in extremis finibus Arnon;
dixitque ad Balaam:
« Nonne misi nuntios, ut vocarem te? Cur non statim
venisti ad me? An quia honorare te nequeo? ».
Cui ille respondit:
« Ecce adsum; numquid loqui potero aliud, nisi quod Deus
posuerit in ore meo? ».
Perrexerunt ergo simul et venerunt
in Cariathusoth.
Cumque occidisset Balac boves et
oves, misit ad Balaam et principes, qui cum eo erant.
Mane autem facto, duxit eum ad
excelsa Baal et intuitus est extremam partem populi.
Capitulum 23
Dixitque Balaam ad Balac:
« Ædifica mihi hic septem aras et para totidem vitulos
eiusdemque numeri arietes ».
Cumque fecisset iuxta sermonem
Balaam, imposuerunt vitulum et arietem super aram.
Dixitque Balaam ad Balac:
« Sta paulisper iuxta holocaustum tuum, donec vadam, si
forte occurrat mihi Dominus; et, quodcumque imperaverit, loquar
tibi ». Cumque abiisset in collem nudum,
occurrit illi Deus. Locutusque ad eum
Balaam: « Septem, inquit, aras erexi et imposui vitulum
et arietem desuper ».
Dominus autem posuit verbum in ore
eius et ait: « Revertere ad Balac et hæc
loqueris ».
Reversus invenit stantem Balac iuxta
holocaustum suum et omnes principes Moabitarum;
assumptaque parabola sua, dixit:
« De Aram adduxit me Balac,
rex Moabitarum de montibus orientis:
"Veni, inquit, et maledic pro me Iacob;
propera et detestare Israel!".
Quomodo maledicam, cui non maledixit
Deus?
Qua ratione detester, quem Dominus non detestatur?
De summis silicibus video eum
et de collibus considero illum:
populus solus habitabit
et inter gentes non reputabitur.
Et quis dinumerare possit pulverem
Iacob
et quis numeravit arenam Israel?
Moriatur anima mea morte iustorum,
et fiant novissima mea horum similia ».
Dixitque Balac ad Balaam:
« Quid est hoc, quod agis? Ut malediceres inimicis meis,
vocavi te, et tu e contrario benedicis eis! ».
Cui ille respondit: « Num
aliud possum loqui, nisi quod iusserit Dominus? ».
Dixit ergo Balac: « Veni
mecum in alterum locum, unde partem Israel videas et totum videre
non possis; inde maledicito ei ».
Cumque duxisset eum in campum
speculatorum super verticem montis Phasga, ædificavit septem aras
imposuitque supra vitulum atque arietem.
Et dixit Balaam ad Balac:
« Sta hic iuxta holocaustum tuum, donec ego obvius
pergam ».
Cui cum Dominus occurrisset
posuissetque verbum in ore eius, ait: « Revertere ad
Balac et hæc loqueris ei ».
Reversus invenit eum stantem iuxta
holocaustum suum et principes Moabitarum cum eo. Ad quem Balac:
« Quid, inquit, locutus est Dominus? ».
At ille, assumpta parabola sua,
ait:
« Surge, Balac, et ausculta;
audi, fili Sephor.
Non est Deus quasi homo, ut
mentiatur,
nec ut filius hominis, ut mutetur.
Numquid dixit et non faciet?
Locutus est et non implebit?
Ad benedicendum adductus sum,
benedictionem prohibere non valeo.
Non conspicitur malum in Iacob,
nec videtur calamitas in Israel.
Dominus Deus eius cum eo est,
et clangor regis in illo.
Deus eduxit illum de Ægypto,
sicut cornua bubali est ei.
Non est augurium in Iacob,
nec divinatio in Israel.
Temporibus suis dicetur Iacob et Israeli
quid operatus sit Deus.
Ecce populus ut leæna
consurget,
et quasi leo erigetur;
non accubabit, donec devoret prædam
et occisorum sanguinem bibat ».
Dixitque Balac ad Balaam:
« Nec maledicas ei, nec benedicas! ».
Et ille ait: « Nonne dixi
tibi quod, quidquid mihi Dominus imperaret, hoc
facerem? ».
Et ait Balac ad eum:
« Veni, et ducam te ad alium locum, si forte
placeat Deo, ut inde maledicas ei ».
Cumque duxisset eum super verticem
montis Phegor, qui respicit solitudinem,
dixit ei Balaam:
« Ædifica mihi hic septem aras et para totidem vitulos
eiusdemque numeri arietes ».
Fecit Balac, ut Balaam dixerat,
imposuitque vitulos et arietes per singulas aras.
Capitulum 24
Cumque vidisset Balaam quod
placeret Domino, ut benediceret Israeli, nequaquam abiit, ut ante
perrexerat, ut augurium quæreret; sed dirigens contra desertum
vultum suum
et elevans oculos vidit Israel
commorantem per tribus suas et, irruente in se spiritu Dei,
assumpta parabola sua, ait:
« Dixit Balaam filius Beor,
dixit homo, cuius apertus est oculus,
dixit auditor sermonum Dei,
qui visionem Omnipotentis intuitus est,
qui cadit, et sic aperiuntur oculi eius.
Quam pulchra tabernacula tua,
Iacob,
et tentoria tua, Israel!
Ut valles dilatantur,
ut horti iuxta fluvios irrigui,
ut aloe, quam plantavit Dominus,
quasi cedri prope aquas.
Fluet aqua de situlis eius,
et semen illius erit in aquis multis. Extolletur super Agag rex
eius,
et elevabitur regnum illius.
Deus eduxit illum de Ægypto,
sicut cornua bubali est ei.
Devorabit gentes, hostes suos,
ossaque eorum confringet
et perforabit sagittis.
Accubans dormit ut leo,
et quasi leæna, quis suscitare illum audebit?
Qui benedixerit tibi, erit et ipse benedictus;
qui maledixerit tibi, maledictus erit! ».
Iratusque Balac contra Balaam,
complosis manibus, ait: « Ad maledicendum inimicis meis
vocavi te, quibus iam tertio benedixisti!
Revertere nunc ad locum tuum!
Decreveram quidem magnifice honorare te, sed Dominus privavit te
honore disposito ».
Respondit Balaam ad Balac:
« Nonne iam nuntiis tuis, quos misisti ad me, dixi:
Si dederit mihi Balac plenam domum
suam argenti et auri, non potero præterire sermonem Domini, ut vel
boni quid vel mali proferam ex corde meo, sed, quidquid Dominus
dixerit, hoc loquar?
Et nunc, pergens ad populum meum
dabo consilium, quid populus hic populo tuo faciat extremo
tempore ».
Sumpta igitur parabola sua, rursum
ait:
« Dixit Balaam filius Beor,
dixit homo, cuius apertus est oculus,
dixit auditor sermonum Dei,
qui novit doctrinam Altissimi
et visiones Omnipotentis videt,
qui cadens apertos habet oculos.
Video eum, sed non modo;
intueor illum, sed non prope.
Oritur stella ex Iacob,
et consurgit virga de Israel;
et percutit tempora Moab
et verticem omnium filiorum Seth.
Et erit Idumæa possessio eius,
et hereditas eius Seir, inimicus eius; Israel vero fortiter
aget.
De Iacob erit, qui dominetur
et perdat reliquias civitatis ».
Cumque vidisset Amalec, assumens
parabolam suam ait:
« Principium gentium Amalec,
cuius extrema perdentur ».
Vidit quoque Cinæum et, assumpta
parabola sua, ait:
« Robustum quidem est habitaculum tuum,
et in petra positus nidus tuus.
Erit in combustionem Cain,
donec Assur capiat te ».
Assumptaque parabola sua, iterum
locutus est:
« Heu! Quis vivet,
quando ista faciet Deus?
Venient naves de Cetthim,
superabunt Assyrios vastabuntque Heber;
et ad extremum etiam ipsi peribunt ».
Surrexitque Balaam et reversus est in locum suum; Balac quoque via,
qua venerat, rediit.
Capitulum 25
Morabatur autem Israel in Settim,
et incepit populus fornicari cum filiabus Moab,
quæ vocaverunt populum ad sacrificia
deorum suorum. Et illi comederunt et adoraverunt deos earum;
et adhæsit Israel Baalphegor. Et
iratus Dominus
ait ad Moysen: « Tolle
cunctos principes populi et suspende eos coram Domino contra solem
in patibulis, ut avertatur furor meus ab Israel ».
Dixitque Moyses ad iudices Israel:
« Occidat unusquisque proximos suos, qui adhæserunt
Baalphegor ».
Et ecce unus de filiis Israel
intravit coram fratribus suis ad Madianitin, vidente Moyse et omni
turba filiorum Israel, qui flebant ante fores tabernaculi
conventus.
Quod cum vidisset Phinees filius
Eleazari filii Aaron sacerdotis, surrexit de medio congregationis
et, arrepta lancea,
ingressus est post virum Israelitem
in cubiculum et perfodit ambos simul, virum scilicet et mulierem,
in locis genitalibus; cessavitque plaga a filiis Israel.
Et occisi sunt viginti quattuor milia
hominum.
Dixitque Dominus ad Moysen:
« Phinees filius Eleazari
filii Aaron sacerdotis avertit iram meam a filiis Israel, quia zelo
meo commotus est in medio eorum, ut non ipse delerem filios Israel
in zelo meo.
Idcirco loquere ad eum: Ecce do ei
pacem fœderis mei,
et erit tam ipsi quam semini eius
pactum sacerdotii sempiternum, quia zelatus est pro Deo suo et
expiavit scelus filiorum Israel ».
Erat autem nomen viri Israelitæ,
qui occisus est cum Madianitide, Zamri filius Salu dux de
cognatione et tribu Simeonis;
porro mulier Madianitis, quæ
pariter interfecta est, vocabatur Cozbi filia Sur principis tribus
in Madian.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Pugnate contra
Madianitas et percutite eos,
quia ipsi hostiliter egerunt contra
vos et decepere insidiis per idolum Phegor et in negotio Cozbi
filiæ ducis Madian sororis eorum, quæ percussa est in die plagæ
pro sacrilegio Phegor ».
Capitulum 26
Post hanc plagam dixit Dominus ad
Moysen et Eleazarum filium Aaron sacerdotem:
« Numerate summam totius
congregationis filiorum Israel a viginti annis et supra per domos
et cognationes suas, cunctos, qui possunt ad bella
procedere ».
Locuti sunt itaque Moyses et Eleazar
sacerdos in campestribus Moab super Iordanem contra Iericho ad eos,
qui erant
a viginti annis et supra, sicut
Dominus imperaverat Moysi.
Filiorum Israel, qui egressi sunt de terra Ægypti, iste est
numerus.
Ruben primogenitus Israel. Huius
filius Henoch, a quo familia Henochitarum, et Phallu, a quo familia
Phalluitarum,
et Hesron, a quo familia
Hesronitarum, et Charmi, a quo familia Charmitarum.
Hæ sunt familiæ de stirpe Ruben,
quarum numerus inventus est quadraginta tria milia et septingenti
triginta.
Filius Phallu: Eliab.
Huius filii: Namuel et Dathan et
Abiram. Isti sunt Dathan et Abiram principes populi, qui
surrexerunt contra Moysen et Aaron in seditione Core, quando
adversus Dominum rebellaverunt,
et aperiens terra os suum devoravit
eos et Core, morientibus plurimis, quando combussit ignis ducentos
quinquaginta viros; et facti sunt in signum.
Core pereunte, filii illius non
perierunt.
Filii Simeon per cognationes suas:
Namuel, ab hoc familia Namuelitarum; Iamin, ab hoc familia
Iaminitarum; Iachin, ab hoc familia Iachinitarum;
Zara, ab hoc familia Zaraitarum;
Saul, ab hoc familia Saulitarum.
Hæ sunt familiæ de stirpe Simeon,
quarum omnis numerus fuit viginti duo milia ducenti.
Filii Gad per cognationes suas:
Sephon, ab hoc familia Sephonitarum; Haggi, ab hoc familia
Haggitarum; Suni, ab hoc familia Sunitarum;
Ozni, ab hoc familia Oznitarum;
Heri, ab hoc familia Heritarum;
Arodi, ab hoc familia Aroditarum;
Areli, ab hoc familia Arelitarum.
Istæ sunt familiæ Gad, quarum
omnis numerus fuit quadraginta milia quingenti.
Filii Iudæ Her et Onan, qui ambo
mortui sunt in terra Chanaan.
Fueruntque filii Iudæ per
cognationes suas: Sela, a quo familia Selanitarum; Phares, a quo
familia Pharesitarum; Zara, a quo familia Zaraitarum.
Porro filii Phares: Esrom, a quo
familia Esromitarum; et Hamul, a quo familia Hamulitarum.
Istæ sunt familiæ Iudæ, quarum
omnis numerus fuit septuaginta sex milia quingenti.
Filii Issachar per cognationes suas:
Thola, a quo familia Tholaitarum; Phua, a quo familia
Phuaitarum;
Iasub, a quo familia Iasubitarum;
Semron, a quo familia Semronitarum.
Hæ sunt cognationes Issachar,
quarum numerus fuit sexaginta quattuor milia trecenti.
Filii Zabulon per cognationes suas:
Sared, a quo familia Sareditarum; Elon, a quo familia Elonitarum;
Iahelel, a quo familia Iahelelitarum.
Hæ sunt cognationes Zabulon, quarum
numerus fuit sexaginta milia quingenti.
Filii Ioseph per cognationes suas:
Manasse et Ephraim.
De Manasse ortus est Machir, a quo
familia Machiritarum; Machir genuit Galaad, a quo familia
Galaaditarum.
Galaad habuit filios: Iezer, a quo
familia Iezeritarum; et Helec, a quo familia Helecitarum;
et Asriel, a quo familia
Asrielitarum; et Sechem, a quo familia Sechemitarum;
et Semida, a quo familia
Semidaitarum; et Hepher, a quo familia Hepheritarum.
Fuit autem Hepher pater Salphaad,
qui filios non habebat sed tantum filias, quarum ista sunt nomina:
Maala et Noa et Hegla et Melcha et Thersa.
Hæ sunt familiæ Manasse, et
numerus earum quinquaginta duo milia septingenti.
Filii autem Ephraim per cognationes
suas fuerunt hi: Suthala, a quo familia Suthalaitarum; Becher, a
quo familia Becheritarum; Thehen, a quo familia Thehenitarum.
Porro filius Suthala fuit Heran, a
quo familia Heranitarum.
Hæ sunt cognationes filiorum
Ephraim, quarum numerus fuit triginta duo milia quingenti. Isti
sunt filii Ioseph per familias suas.
Filii Beniamin in cognationibus
suis: Bela, a quo familia Belaitarum; Asbel, a quo familia
Asbelitarum; Ahiram, a quo familia Ahiramitarum;
Supham, a quo familia Suphamitarum;
Hupham, a quo familia Huphamitarum.
Filii Bela: Ared et Naaman; de Ared
familia Areditarum, de Naaman familia Naamanitarum.
Hi sunt filii Beniamin per
cognationes suas, quorum numerus fuit quadraginta quinque milia
sescenti.
Filii Dan per cognationes suas:
Suham, a quo familia Suhamitarum. Hæ sunt cognationes Dan per
familias suas:
omnes fuere Suhamitæ, quorum
numerus erat sexaginta quattuor milia quadringenti.
Filii Aser per cognationes suas:
Iemna, a quo familia Iemnaitarum; Isui, a quo familia Isuitarum;
Beria, a quo familia Beriaitarum.
Filii Beria: Heber, a quo familia
Heberitarum, et Melchiel a quo familia Melchielitarum.
Nomen autem filiæ Aser fuit
Sara.
Hæ cognationes filiorum Aser, et
numerus eorum quinquaginta tria milia quadringenti.
Filii Nephthali per cognationes
suas: Iasiel, a quo familia Iasielitarum; Guni, a quo familia
Gunitarum;
Ieser, a quo familia Ieseritarum;
Sellem, a quo familia Sellemitarum.
Hæ sunt cognationes filiorum
Nephthali per familias suas, quorum numerus quadraginta quinque
milia quadringenti.
Ista est summa filiorum Israel qui
recensiti sunt: sescenta milia et mille septingenti triginta.
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Istis dividetur terra
iuxta numerum vocabulorum in possessiones suas.
Pluribus maiorem partem dabis et
paucioribus minorem: singulis, sicut nunc recensiti sunt, tradetur
possessio;
ita dumtaxat, ut sors terram
dividat. Secundum numerum tribuum patrum suorum hereditabunt.
Quidquid sorte contigerit, hoc vel
plures accipiant vel pauciores.
Hic quoque est numerus filiorum Levi
per familias suas: Gerson, a quo familia Gersonitarum; Caath, a quo
familia Caathitarum; Merari, a quo familia Meraritarum.
Hæ sunt familiæ Levi: familia
Lobni, familia Hebroni, familia Moholi, familia Musi, familia Core.
At vero Caath genuit Amram,
qui habuit uxorem Iochabed filiam
Levi, quæ nata est ei in Ægypto. Hæc genuit Amram viro suo
filios, Aaron et Moysen et Mariam sororem eorum.
De Aaron orti sunt Nadab et Abiu et
Eleazar et Ithamar,
quorum Nadab et Abiu mortui sunt,
cum obtulissent ignem alienum coram Domino.
Fueruntque omnes, qui numerati sunt,
viginti tria milia generis masculini ab uno mense et supra; quia
non sunt recensiti inter filios Israel, nec eis cum ceteris data
possessio est.
Hic est numerus filiorum Israel, qui
descripti sunt a Moyse et Eleazaro sacerdote in campestribus Moab
supra Iordanem contra Iericho;
inter quos nullus fuit eorum, qui
ante numerati sunt a Moyse et Aaron in deserto Sinai:
prædixerat enim Dominus quod omnes
morerentur in solitudine; nullusque remansit ex eis, nisi Chaleb
filius Iephonne et Iosue filius Nun.
Capitulum 27
Accesserunt autem filiæ Salphaad
filii Hepher filii Galaad filii Machir filii Manasse, e
cognationibus Manasse, qui fuit filius Ioseph, quarum sunt nomina:
Maala et Noa et Hegla et Melcha et Thersa.
Steteruntque coram Moyse et Eleazaro
sacerdote et principibus et cuncta congregatione ad ostium
tabernaculi conventus atque dixerunt:
« Pater noster mortuus est
in deserto, nec fuit in seditione, quæ concitata est contra
Dominum sub Core, sed in peccato suo mortuus est; hic non habuit
mares filios.
Cur tollitur nomen illius de familia
sua, quia non habuit filium? Date nobis possessionem inter fratres
patris nostri ».
Rettulitque Moyses causam earum ad
iudicium Domini,
qui dixit ad eum:
« Iustam rem postulant
filiæ Salphaad. Da eis possessionem inter fratres patris sui, et
ei in hereditatem succedant.
Ad filios autem Israel loqueris hæc:
Homo cum mortuus fuerit absque filio, ad filiam eius transibit
hereditas;
si filiam non habuerit, habebit
successores fratres suos.
Quod si et fratres non fuerint,
dabitis hereditatem fratribus patris eius.
Sin autem nec patruos habuerit,
dabitur hereditas illi, qui ei proximus est e cognatione sua;
possidebitque eam. Eritque hoc filiis Israel sanctum lege perpetua,
sicut præcepit Dominus Moysi ».
Dixit quoque Dominus ad Moysen:
« Ascende in montem istum Abarim et contemplare inde
terram, quam daturus sum filiis Israel.
Cumque videris eam, ibis et tu ad
populum tuum, sicut ivit frater tuus Aaron,
quia offendistis me in deserto Sin
in contradictione congregationis, nec sanctificare me voluistis
coram ea super aquas ». Hæ sunt aquæ Meribathcades
deserti Sin.
Cui respondit Moyses:
« Provideat Dominus, Deus
spirituum omnis carnis, hominem, qui sit super congregationem
hanc
et possit exire et intrare ante eos
et educere eos vel introducere, ne sit populus Domini sicut oves
absque pastore ».
Dixitque Dominus ad eum:
« Tolle Iosue filium Nun, virum in quo est spiritus; et
pone manum tuam super eum,
quem statues coram Eleazaro
sacerdote et omni congregatione et dabis ei præcepta, cunctis
videntibus,
et partem gloriæ tuæ, ut audiat
eum omnis synagoga filiorum Israel.
Stabit coram Eleazaro sacerdote, qui
pro eo iudicium Urim consulet Dominum. Ad verbum eius egredietur et
ingredietur ipse et omnes filii Israel cum eo, cuncta
congregatio ».
Fecit Moyses, ut præceperat
Dominus. Cumque tulisset Iosue, statuit eum coram Eleazaro
sacerdote et omni frequentia populi;
et, impositis capiti eius manibus,
constituit eum, sicut mandaverat Dominus per manum Moysi.
Capitulum 28
Dixit quoque Dominus ad
Moysen:
« Præcipe filiis Israel
et dices ad eos: Oblationem meam et panem meum, sacrificium ignis
in odorem suavissimum offerte per tempora sua.
Hoc est sacrificium ignis, quod
offerre debetis: agnos anniculos immaculatos duos cotidie in
holocaustum sempiternum;
unum offeretis mane et alterum ad
vesperam;
decimam partem ephi similæ in
oblationem, quæ conspersa sit oleo purissimo et habeat quartam
partem hin.
Holocaustum iuge est, quod obtulistis
in monte Sinai in odorem suavissimum, sacrificium ignis Domino;
et libabitis vini quartam partem hin
per agnos singulos; in sanctuario effundetis libamen potus
inebriantis Domino.
Alterumque agnum similiter offeretis
ad vesperam, iuxta ritum sacrificii matutini: sacrificium ignis in
odorem suavissimum Domino.
Die autem sabbati offeretis duos
agnos anniculos immaculatos et duas decimas similæ oleo conspersæ
et libamentum eius.
Est holocaustum sabbati per singula
sabbata, præter holocaustum sempiternum et libamentum eius.
In calendis autem offeretis
holocaustum Domino vitulos de armento duos, arietem unum, agnos
anniculos septem immaculatos
et tres decimas similæ oleo
conspersæ in oblatione per singulos vitulos et duas decimas
similæ oleo conspersæ per singulos arietes,
et decimam unam similæ oleo
conspersæ in oblatione per agnos singulos: holocaustum in odorem
suavissimum, sacrificium ignis Domino.
Libamenta autem eorum ista erunt:
media pars hin vini per singulos vitulos, tertia per arietem,
quarta per agnum. Hoc erit holocaustum per omnes menses, qui sibi
anno vertente succedunt.
Hircus quoque offeretur Domino pro
peccato, præter holocaustum sempiternum cum libamentis suis.
Mense autem primo, quarta decima die
mensis Pascha Domini erit,
et quinta decima die sollemnitas.
Septem diebus vescemini azymis,
quarum die prima conventus sanctus
erit; omne opus servile non facietis in ea.
Offeretisque sacrificium ignis,
holocaustum Domino: vitulos de armento duos, arietem unum, agnos
anniculos immaculatos septem;
et oblationem singulorum ex simila,
quæ conspersa sit oleo, tres decimas per singulos vitulos et duas
decimas per arietem
et decimam unam per agnos singulos,
id est per septem agnos;
et hircum pro peccato unum, ut
expietur pro vobis,
præter holocaustum matutinum, quod
semper offeretis.
Ita facietis per singulos dies
septem dierum: panem, sacrificium ignis in odorem suavissimum
Domino præter holocaustum iuge et libationem eius.
Die quoque septimo conventus sanctus
erit vobis; omne opus servile non facietis in eo.
Die etiam primitivorum, quando
offeretis oblationem novam Domino, in sollemnitate Hebdomadarum,
conventus sanctus erit vobis; omne opus servile non facietis in
ea.
Offeretisque holocaustum in odorem
suavissimum Domino: vitulos de armento duos, arietem unum et agnos
anniculos immaculatos septem,
atque in oblatione eorum similæ
oleo conspersæ, tres decimas per singulos vitulos, per arietem
duas,
per agnos decimam unam, qui simul
sunt agni septem;
hircum quoque, qui mactatur pro
expiatione,
præter holocaustum sempiternum et
oblationem eius. Immaculata offeretis omnia cum libationibus
suis.
Capitulum 29
Mensis etiam septimi prima die
conventus sanctus erit vobis; omne opus servile non facietis in
ea, quia dies clangoris est et tubarum.
Offeretisque holocaustum in odorem
suavissimum Domino: vitulum de armento unum, arietem unum et agnos
anniculos immaculatos septem;
et in oblationibus eorum similæ oleo
conspersæ tres decimas per vitulum, duas decimas per arietem,
unam decimam per agnum, qui simul
sunt agni septem;
et hircum pro peccato, qui offertur
in expiationem vestram,
præter holocaustum calendarum cum
oblatione et holocaustum sempiternum cum oblatione et libationibus
solitis in odorem suavissimum, sacrificium ignis Domino.
Decima quoque die mensis huius
septimi erit vobis conventus sanctus, et affligetis animas vestras;
omne opus servile non facietis.
Offeretisque holocaustum Domino in
odorem suavissimum: vitulum de armento unum, arietem unum, agnos
anniculos immaculatos septem;
et in oblatione eorum similæ oleo
conspersæ tres decimas per vitulum, duas decimas per arietem,
decimam unam per agnos singulos, qui
sunt simul septem agni;
et hircum pro peccato, absque his,
quæ offerri pro delicto solent in expiationem et holocaustum
sempiternum cum oblatione et libaminibus eorum.
Quinta decima vero die mensis
septimi conventus sanctus erit; omne opus servile non facietis in
ea, sed celebrabitis sollemnitatem Domino septem diebus
offeretisque holocaustum in odorem
suavissimum Domino: vitulos de armento tredecim, arietes duos,
agnos anniculos immaculatos quattuordecim;
et in oblatione eorum similæ oleo
conspersæ tres decimas per vitulos singulos, qui sunt simul vituli
tredecim, et duas decimas arieti uno, id est simul arietibus
duobus,
et decimam unam agnis singulis, qui
sunt simul agni quattuordecim;
et hircum pro peccato absque
holocausto sempiterno et oblatione et libamine eius.
In die altero offeretis vitulos de
armento duodecim, arietes duos, agnos anniculos immaculatos
quattuordecim;
oblationemque et libamina singulorum
per vitulos et arietes et agnos iuxta numerum eorum rite
celebrabitis,
et hircum pro peccato absque
holocausto sempiterno oblationeque et libamine eorum.
Die tertio offeretis vitulos
undecim, arietes duos, agnos anniculos immaculatos
quattuordecim,
oblationem et libamina singulorum
per vitulos et arietes et agnos iuxta numerum eorum rite
celebrabitis,
et hircum pro peccato absque
holocausto sempiterno oblationeque et libamine eius.
Die quarto offeretis vitulos decem,
arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim,
oblationem et libamina singulorum
per vitulos et arietes et agnos iuxta numerum eorum rite
celebrabitis,
et hircum pro peccato absque
holocausto sempiterno, oblatione eius et libamine.
Die quinto offeretis vitulos novem,
arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim,
oblationem et libamina singulorum
per vitulos et arietes et agnos iuxta numerum eorum rite
celebrabitis,
et hircum pro peccato absque
holocausto sempiterno, oblatione eius et libamine.
Die sexto offeretis vitulos octo,
arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim,
oblationem et libamina singulorum
per vitulos et arietes et agnos iuxta numerum eorum rite
celebrabitis,
et hircum pro peccato absque
holocausto sempiterno, oblatione eius et libamine.
Die septimo offeretis vitulos septem
et arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim,
oblationem et libamina singulorum
per vitulos et arietes et agnos iuxta numerum eorum rite
celebrabitis,
et hircum pro peccato absque
holocausto sempiterno, oblatione eius et libamine.
Die octavo erit conventus sollemnis,
omne opus servile non facietis
offerentes holocaustum in odorem
suavissimum Domino: vitulum unum, arietem unum, agnos anniculos
immaculatos septem,
oblationem et libamina singulorum
per vitulum et arietem et agnos iuxta numerum eorum rite
celebrabitis,
et hircum pro peccato absque
holocausto sempiterno, oblatione eius et libamine.
Hæc offeretis Domino in
sollemnitatibus vestris, præter vota et oblationes spontaneas in
holocaustis, in oblationibus, in libaminibus et in hostiis
pacificis ».
Capitulum 30
Narravitque Moyses filiis Israel
omnia, quæ ei Dominus imperarat,
et locutus est ad principes tribuum
filiorum Israel: « Iste est sermo, quem præcepit
Dominus:
Si quis virorum votum Domino voverit
aut se constrinxerit iuramento, non faciet irritum verbum suum, sed
omne, quod promisit, implebit.
Mulier, si quippiam voverit Domino
aut se constrinxerit iuramento, quæ est in domo patris sui et in
ætate adhuc puellari,
si cognoverit pater votum, quod
pollicita est, aut iuramentum, quo ligavit animam suam, et
tacuerit, voti rea erit; quidquid pollicita est aut iuravit, opere
complebit.
Sin autem, quo die audierit
contradixerit pater, et vota et iuramenta eius irrita erunt; et
propitius erit ei Dominus, eo quod contradixerit pater.
Si maritum habuerit et voverit
aliquid, aut semel de ore eius verbum egrediens animam eius
ligaverit iuramento,
quo die audierit vir eius et non
contradixerit, voti rea erit reddetque, quodcumque promiserat.
Sin autem, quo die audierit
contradixerit, irritas facit pollicitationes eius verbaque, quibus
obstrinxerat animam suam; et propitius erit ei Dominus.
Vidua et repudiata, quidquid
voverint, reddent.
Uxor in domo viri cum se voto
constrinxerit aut iuramento,
si audierit vir et tacuerit nec
contradixerit sponsioni, reddet, quodcumque promiserat.
Sin autem extemplo contradixerit,
non tenebitur promissionis rea, quia maritus contradixit, et
Dominus ei propitius erit.
Si voverit aut iuramento se
constrinxerit, ut per ieiunium affligat animam suam, in arbitrio
viri erit, ut faciat sive non faciat.
Quod si audiens vir tacuerit et de
die in diem distulerit sententiam, quidquid voverat atque
promiserat, reddet, quia, quo die audierat, tacuit.
Sin autem contradixerit, postquam
rescivit, portabit ipse iniquitatem eius ».
Istæ sunt leges, quas constituit
Dominus Moysi inter virum et uxorem, inter patrem et filiam, quæ
in puellari adhuc ætate manet in parentis domo.
Capitulum 31
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Ulciscere filios Israel
de Madianitis et sic colligeris ad populum tuum ».
Statimque Moyses:
« Armate, inquit, ex vobis viros ad pugnam, qui possint
ultionem Domini expetere de Madianitis.
Mille viri de singulis tribubus
eligantur ex Israel, qui mittantur ad bellum ».
Dederuntque millenos de singulis
tribubus, id est duodecim milia expeditorum ad pugnam,
quos misit Moyses cum Phinees filio
Eleazari sacerdotis. Vasa quoque sancta et tubas ad clangendum
tradidit ei.
Cumque pugnassent contra Madianitas,
sicut præceperat Dominus Moysi, omnes mares occiderunt
et reges eorum Evi et Recem et Sur et
Hur et Rebe, quinque principes gentis, Balaam quoque filium Beor
interfecerunt gladio;
ceperuntque mulieres eorum et
parvulos. Omniaque pecora et cunctam supellectilem, quidquid habere
potuerant, depopulati sunt:
tam urbes quam viculos et castra
flamma consumpsit;
et tulerunt prædam et universa,
quæ ceperant, tam ex hominibus quam ex iumentis,
et adduxerunt captivos, spolia et
prædam ad Moysen et Eleazarum sacerdotem et ad omnem
congregationem filiorum Israel ad castra in campestribus Moab iuxta
Iordanem contra Iericho.
Egressi sunt autem Moyses et Eleazar
sacerdos et omnes principes synagogæ in occursum eorum extra
castra.
Iratusque Moyses principibus
exercitus, tribunis et centurionibus, qui venerant de bello,
ait: « Cur omnes feminas
reservastis?
Nonne istæ sunt, quæ deceperunt
filios Israel ad suggestionem Balaam et prævaricari vos fecerunt
in Dominum super peccato Phegor, unde et percussus est populus
Domini?
Ergo cunctos interficite parvulos
generis masculini et omnes mulieres, quæ noverunt viros in coitu,
iugulate;
puellas autem et omnes feminas
virgines reservate vobis.
Et vos manete extra castra septem
diebus; qui occiderit hominem vel occisum tetigerit, lustrabitur
die tertio et septimo, vos et captivi vestri.
Et de omni præda, sive vestimentum
fuerit sive aliquid in utensilia præparatum de caprarum pellibus
et pilis et ligno, lustrabitis ».
Eleazar quoque sacerdos ad viros
exercitus, qui pugnaverant, sic locutus est: « Hoc est
præceptum legis, quod mandavit Dominus Moysi:
Aurum et argentum et æs et ferrum
et stannum et plumbum,
omne, quod potest transire per
flammas, igne purgabitur; quidquid autem ignem non potest
sustinere, aqua expiationis sanctificabitur.
Et lavabitis vestimenta vestra die
septimo, et purificati postea castra intrabitis ».
Dixit quoque Dominus ad Moysen:
« Tollite summam eorum,
quæ capta sunt, ab homine usque ad pecus, tu et Eleazar sacerdos
et principes familiarum;
dividesque ex æquo prædam inter
eos, qui pugnaverunt egressique sunt ad bellum, et inter omnem
congregationem.
Et separabis partem Domino ab his,
qui pugnaverunt et fuerunt in bello, unam animam de quingentis tam
ex hominibus quam ex bobus et asinis et ovibus
et dabis eam Eleazaro sacerdoti,
quia prælibatio Domini sunt.
Ex media quoque parte filiorum
Israel accipies quinquagesimum caput hominum et boum et asinorum et
ovium cunctorum animantium et dabis ea Levitis, qui excubant in
custodiis habitaculi Domini ».
Feceruntque Moyses et Eleazar
sacerdos, sicut præceperat Dominus.
Fuit autem præda, quæ supererat,
quam exercitus ceperat, ovium sescenta septuaginta quinque
milia,
boum septuaginta duo milia,
asinorum sexaginta milia et
mille,
animæ hominum sexus feminei, quæ
non cognoverant viros, triginta duo milia.
Dataque est media pars his, qui in
prœlio fuerant, ovium trecenta triginta septem milia
quingentæ,
e quibus in partem Domini supputatæ
sunt oves sescentæ septuaginta quinque,
et de bobus triginta sex milibus,
boves septuaginta et duo,
de asinis triginta milibus
quingentis, asini sexaginta unus,
de animabus hominum sedecim milibus,
cesserunt in partem Domini triginta duæ animæ.
Tradiditque Moyses tributum
prælibationis Domini Eleazaro sacerdoti, sicut fuerat ei
imperatum.
Ex media vero parte filiorum Israel,
quam separaverat a parte eorum, qui in prœlio fuerant,
de hac media parte, quæ contigerat
congregationi, id est de ovibus trecentis triginta septem milibus
quingentis
et de bobus triginta sex milibus
et de asinis triginta milibus
quingentis
et de hominibus sedecim milibus,
tulit Moyses quinquagesimum caput et
dedit Levitis, qui excubabant in habitaculo Domini, sicut
præceperat Dominus.
Cumque accessissent principes
exercitus ad Moysen, tribuni centurionesque, dixerunt:
« Nos servi tui
recensuimus numerum pugnatorum, quos habuimus sub manu nostra, et
ne unus quidem defuit.
Ob hanc causam offerimus in donariis
Domini singuli, quod auri potuimus invenire, periscelidas et
armillas, anulos et inaures ac murænulas, ad placandum pro nobis
Dominum ».
Susceperuntque Moyses et Eleazar
sacerdos aurum in diversis speciebus;
omne aurum, quod elevaverunt Domino,
pondo sedecim milia septingentos quinquaginta siclos, a tribunis et
centurionibus.
Unusquisque enim, quod in præda
rapuerat, suum erat.
Et susceptum intulerunt in
tabernaculum conventus in monumentum filiorum Israel coram
Domino.
Capitulum 32
Filii autem Ruben et Gad habebant
pecora multa, et erat illis in iumentis infinita substantia. Cumque
vidissent Iazer et Galaad aptas animalibus alendis terras,
venerunt ad Moysen et ad Eleazarum
sacerdotem et principes congregationis atque dixerunt:
« Ataroth et Dibon et
Iazer et Nemra, Hesebon et Eleale et Sabam et Nabo et Beon,
terra, quam percussit Dominus in
conspectu congregationis Israel, regio uberrima est ad pastum
animalium, et nos servi tui habemus iumenta
plurima ».
Dixeruntque: « Si
invenimus gratiam coram te, detur hæc terra famulis tuis in
possessionem, nec facias nos transire Iordanem ».
Quibus respondit Moyses:
« Numquid fratres vestri ibunt ad pugnam, et vos hic
sedebitis?
Cur subvertitis mentes filiorum
Israel, ne transire audeant in terram, quam eis daturus est
Dominus?
Nonne ita egerunt patres vestri,
quando misi de Cadesbarne ad explorandam terram?
Cumque venissent usque ad Nehelescol,
lustrata omni regione, subverterunt cor filiorum Israel, ut non
intrarent terram, quam eis Dominus dedit.
Qui iratus iuravit dicens:
"Non videbunt homines isti, qui
ascenderunt ex Ægypto, a viginti annis et supra, terram, quam sub
iuramento pollicitus sum Abraham, Isaac et Iacob; nam noluerunt
sequi me,
præter Chaleb filium Iephonne
Cenezæum et Iosue filium Nun: isti secuti sunt Dominum!".
Iratusque Dominus adversum Israel
circumduxit eum per desertum quadraginta annis, donec consumeretur
universa generatio, quæ fecerat malum in conspectu eius.
Et ecce, inquit, vos surrexistis pro
patribus vestris progenies hominum peccatorum, ut augeretis furorem
iræ Domini contra Israel.
Quod si nolueritis sequi eum, in
solitudine iterum populum hunc circumducet, et vos causa eritis
necis omnium ».
At illi prope accedentes dixerunt:
« Caulas ovium fabricabimus pro iumentis nostris,
parvulis quoque nostris urbes;
nos autem ipsi armati et accincti
pergemus ad prœlium ante filios Israel, donec introducamus eos ad
loca sua. Parvuli nostri erunt in urbibus muratis propter
habitatorum insidias.
Non revertemur in domos nostras
usque dum possideant filii Israel hereditatem suam;
nec quidquam quæremus trans
Iordanem et ultra, quia iam habemus nostram hereditatem in
orientali eius plaga ».
Quibus Moyses ait: « Si
feceritis quod promittitis, si expediti perrexeritis coram Domino
ad pugnam,
et omnis vir bellator armatus
Iordanem transierit, donec expulerit Dominus inimicos suos ante
se,
et subiecta ei omni terra redieritis
in terram hanc, tunc eritis inculpabiles apud Dominum et apud
Israel et obtinebitis terram hanc in hereditatem coram Domino.
Sin autem, quod dicitis, non
feceritis, nulli dubium est quin peccetis in Dominum; et scitote
quoniam peccatum vestrum apprehendet vos.
Ædificate ergo urbes parvulis
vestris et caulas ovibus et, quod polliciti estis,
implete ».
Dixeruntque filii Gad et Ruben ad
Moysen: « Servi tui sumus, faciemus, quod iubet dominus
noster:
parvulos nostros, mulieres, pecora
ac iumenta remanebunt ibi in urbibus Galaad;
famuli autem tui, omnes expediti
pergent coram Domino ad bellum, sicut tu, domine,
loqueris ».
Præcepit ergo Moyses Eleazaro
sacerdoti et Iosue filio Nun et principibus familiarum per tribus
filiorum Israel et dixit ad eos:
« Si transierint filii
Gad et filii Ruben vobiscum Iordanem omnes armati ad bellum coram
Domino, et vobis fuerit terra subiecta, date eis Galaad in
possessionem.
Sin autem noluerint transire armati
vobiscum in terram Chanaan, inter vos habitandi accipiant
loca ».
Responderuntque filii Gad et filii
Ruben: « Sicut locutus est Dominus servis suis, ita
faciemus.
Ipsi armati pergemus coram Domino in
terram Chanaan; et possidebimus hereditatem nostram trans
Iordanem ».
Dedit itaque Moyses filiis Gad et
Ruben et dimidiæ tribui Manasse filii Ioseph regnum Sehon regis
Amorræi et regnum Og regis Basan, terram cum urbibus suis et
terminis, urbes terræ per circuitum.
Igitur exstruxerunt filii Gad Dibon
et Ataroth et Aroer
et Atrothsophan et Iazer et
Iegbaa
et Bethnemra et Betharan, urbes
munitas, et caulas pecoribus suis.
Filii vero Ruben ædificaverunt
Hesebon et Eleale et Cariathaim
et Nabo et Baalmeon, versis
nominibus, Sabama quoque, imponentes vocabula urbibus, quas
exstruxerant.
Porro filii Machir filii Manasse
perrexerunt in Galaad et ceperunt eam, expulso Amorræo habitatore
eius.
Dedit ergo Moyses terram Galaad
Machir filio Manasse, qui habitavit in ea.
Iair autem filius Manasse abiit et
occupavit vicos eius, quos appellavit Havoth Iair (id est villas
Iair).
Nobe quoque perrexit et apprehendit
Canath cum viculis suis vocavitque eam ex nomine suo Nobe.
Capitulum 33
Hæ sunt mansiones filiorum
Israel, qui egressi sunt de Ægypto per turmas suas in manu Moysi
et Aaron,
quas descripsit Moyses iuxta
castrorum loca, quæ Domini iussione mutabant.
Profecti igitur de Ramesse mense
primo, quinta decima die mensis primi, altera die Paschæ, filii
Israel in manu excelsa, videntibus cunctis Ægyptiis
et sepelientibus primogenitos, quos
percusserat Dominus, nam et in diis eorum exercuerat ultionem,
castrametati sunt in Succoth.
Et de Succoth venerunt in Etham, quæ
est in extremis finibus solitudinis.
Inde egressi venerunt contra
Phihahiroth, quæ respicit Beelsephon, et castrametati sunt ante
Magdolum.
Profectique de Phihahiroth
transierunt per medium mare in solitudinem, et ambulantes tribus
diebus per desertum Etham castrametati sunt in Mara.
Profectique de Mara venerunt in Elim,
ubi erant duodecim fontes aquarum et palmæ septuaginta; ibique
castrametati sunt.
Sed et inde egressi fixerunt
tentoria super mare Rubrum. Profectique de mari Rubro
castrametati sunt in deserto
Sin;
unde egressi venerunt in Daphca.
Profectique de Daphca castrametati
sunt in Alus.
Egressique de Alus in Raphidim
fixere tentoria, ubi populo defuit aqua ad bibendum;
profectique de Raphidim castrametati
sunt in deserto Sinai.
Sed et de solitudine Sinai egressi
venerunt ad Cibrottaava;
profectique de Cibrottaava
castrametati sunt in Aseroth.
Et de Aseroth venerunt in
Rethma;
profectique de Rethma castrametati
sunt in Remmonphares.
Unde egressi venerunt in Lebna;
de Lebna castrametati sunt in
Ressa;
egressique de Ressa venerunt in
Ceelatha,
unde profecti castrametati sunt in
monte Sepher.
Egressi de monte Sepher venerunt in
Arada;
inde proficiscentes castrametati
sunt in Maceloth;
profectique de Maceloth venerunt in
Thahath;
de Thahath castrametati sunt in
Thare.
Unde egressi fixere tentoria in
Methca
et de Methca castrametati sunt in
Hesmona;
profectique de Hesmona venerunt in
Moseroth.
Et de Moseroth castrametati sunt in
Beneiacan;
profectique de Beneiacan venerunt in
montem Gadgad;
unde profecti castrametati sunt in
Ietebatha.
Et de Ietebatha venerunt in
Ebrona;
egressique de Ebrona castrametati
sunt in Asiongaber.
Inde profecti venerunt in desertum
Sin, hoc est Cades.
Egressique de Cades castrametati
sunt in monte Hor in extremis finibus terræ Edom.
Ascenditque Aaron sacerdos in montem
Hor, iubente Domino, et ibi mortuus est anno quadragesimo
egressionis filiorum Israel ex Ægypto, mense quinto, prima die
mensis,
cum esset annorum centum viginti
trium.
Audivitque Chananæus rex Arad, qui
habitabat in Nageb, in terra Chanaan, venisse filios Israel.
Et profecti de monte Hor
castrametati sunt in Salmona;
unde egressi venerunt in Phinon.
Profectique de Phinon castrametati
sunt in Oboth;
et de Oboth venerunt in Ieabarim,
quæ est in finibus Moabitarum.
Profectique de Ieabarim fixere
tentoria in Dibongad;
unde egressi castrametati sunt in
Elmondeblathaim.
Egressique de Elmondeblathaim
venerunt ad montes Abarim contra Nabo.
Profectique de montibus Abarim
transierunt ad campestria Moab supra Iordanem contra Iericho;
ibique castrametati sunt de
Bethiesimoth usque ad Abelsettim in campestribus Moab.
Ubi locutus est Dominus ad
Moysen:
« Præcipe filiis Israel
et dic ad eos: Quando transieritis Iordanem intrantes terram
Chanaan,
disperdite cunctos habitatores
terræ ante vos, confringite omnes imagines eorum et omnes statuas
comminuite atque omnia excelsa vastate.
Possidebitis terram et habitabitis
in ea. Ego enim dedi vobis illam in possessionem,
quam dividetis inter tribus vestras.
Maiori dabitis latiorem et minori angustiorem; singulis, ut sors
ceciderit, ita tribuetur hereditas; per tribus et familias
possessio dividetur.
Sin autem nolueritis expellere
habitatores terræ, qui remanserint, erunt vobis quasi spinæ in
oculis vestris et sudes in lateribus, et adversabuntur vobis in
terra habitationis vestræ;
et, quidquid illis cogitaveram
facere, vobis faciam ».
Capitulum 34
Locutusque est Dominus ad Moysen
dicens:
« Præcipe filiis Israel
et dices ad eos: Cum ingressi fueritis terram hanc Chanaan, et in
possessionem vobis sorte ceciderit, his finibus terminabitur.
Pars meridiana incipiet a solitudine
Sin, quæ est iuxta Edom, et habebit terminos contra orientem mare
Salsissimum.
Qui circuibunt australem plagam per
ascensum Acrabbim (id est Scorpionum), ita ut transeant in Sin et
perveniant ad meridiem Cadesbarne, unde egredientur ad Asaraddar et
tendent usque ad Asemona.
Ibitque per gyrum terminus ab Asemona
usque ad torrentem Ægypti, et maris Magni litore finietur.
Plaga autem occidentalis a mari Magno
incipiet et ipso fine claudetur.
Porro ad septentrionalem plagam a
mari Magno termini incipient pervenientes usque ad montem Hor,
a quo venient in introitum Emath
usque ad terminos Sedada.
Ibuntque confinia usque ad Zephrona
et Asarenon. Hi erunt termini in parte aquilonis.
Inde metabuntur fines contra
orientalem plagam de Asarenon usque Sephama;
et de Sephama descendent termini in
Rebla ad orientem Ain; inde descendent et pervenient ad latus maris
Chenereth in oriente
et tendent usque ad Iordanem, et ad
ultimum Salsissimo claudentur mari.
Hanc habebitis terram per fines suos in circuitu ».
Præcepitque Moyses filiis Israel
dicens: « Hæc erit terra, quam possidebitis sorte et
quam iussit Dominus dari novem tribubus et dimidiæ tribui.
Tribus enim filiorum Ruben per
familias suas et tribus filiorum Gad iuxta cognationum numerum
media quoque tribus Manasse,
id est duæ semis tribus, acceperunt
partem suam trans Iordanem contra Iericho ad orientalem
plagam ».
Et ait Dominus ad Moysen:
« Hæc sunt nomina
virorum, qui terram vobis divident: Eleazar sacerdos et Iosue
filius Nun
et singuli principes de tribubus
singulis,
quorum ista sunt vocabula: de tribu
Iudæ Chaleb filius Iephonne;
de tribu Simeon Samuel filius
Ammiud;
de tribu Beniamin Elidad filius
Chaselon;
de tribu filiorum Dan Bocci filius
Iogli.
Filiorum Ioseph: de tribu Manasse
Hanniel filius Ephod,
de tribu Ephraim Camuel filius
Sephtan.
De tribu Zabulon Elisaphan filius
Pharnach;
de tribu Issachar dux Phaltiel
filius Ozan;
de tribu Aser Ahiud filius
Salomi;
de tribu Nephthali Phedael filius
Ammiud ».
Hi sunt, quibus præcepit Dominus,
ut dividerent filiis Israel terram Chanaan.
Capitulum 35
Hæc quoque locutus est Dominus ad
Moysen in campestribus Moab supra Iordanem contra Iericho:
« Præcipe filiis Israel,
ut dent Levitis de possessionibus suis urbes ad habitandum et
suburbana earum per circuitum,
ut ipsi in oppidis maneant, et
suburbana sint pecoribus ac substantiæ et omnibus animalibus
eorum;
quæ a muris civitatum forinsecus per
circuitum mille cubitos spatio tendentur.
Et mensurabitis extra civitatem
contra orientem duo milia cubitorum, et contra meridiem similiter
duo milia, ad mare quoque, quod respicit ad occidentem, eadem
mensura erit, et septentrionalis plaga æquali termino finietur;
eruntque urbes in medio et foris suburbana.
De ipsis autem oppidis, quæ Levitis
dabitis, sex erunt in fugitivorum auxilia separata, ut fugiat ad
ea, qui nesciens fuderit sanguinem; et, exceptis his, alia
quadraginta duo oppida dabitis,
id est simul quadraginta octo cum
suburbanis suis.
Ipsæque urbes, quas dabitis de
possessionibus filiorum Israel, ab his, qui plus habent, plures
auferetis, et, qui minus, pauciores; singuli iuxta mensuram
hereditatis suæ dabunt oppida Levitis ».
Ait Dominus ad Moysen:
« Loquere filiis Israel
et dices ad eos: Quando transgressi fueritis Iordanem in terram
Chanaan,
eligetis urbes, quæ esse debeant in
præsidia fugitivorum, qui nolentes sanguinem fuderint;
erunt vobis urbes refugii contra
ultorem, et occisor non morietur, donec stet in conspectu
congregationis, et causa illius iudicetur.
De ipsis autem sex urbibus, quæ ad
fugitivorum subsidia separantur,
tres erunt trans Iordanem et tres in
terra Chanaan,
tam filiis Israel quam advenis atque
peregrinis, ut confugiat ad eas sex, qui nolens sanguinem
fuderit.
Si quis ferro percusserit, et
mortuus fuerit, qui percussus est, reus erit homicidii et ipse
morietur.
Si lapidem mortiferum iecerit, et
ictus occiderit, similiter punietur.
Si ligno mortifero percusserit eum
et interfecerit, homicida est; ipse morte punietur.
Ultor sanguinis homicidam
interficiet: statim ut apprehenderit eum, interficiet.
Si per odium quis hominem impulerit
vel iecerit quippiam in eum per insidias
aut, cum esset inimicus, manu
percusserit, et ille mortuus fuerit, percussor homicidii reus erit:
ultor sanguinis statim ut invenerit eum, iugulabit.
Quod si fortuitu et absque odio eum
percusserit vel quidpiam in eum iecerit absque insidiis,
vel quemlibet lapidem mortiferum in
eum devolverit, cum eum non vidisset, et ille mortuus est, quamvis
eum non oderit nec quæsierit ei malum,
iudicabit congregatio inter
percussorem et ultorem sanguinis secundum has regulas
et liberabit occisorem de manu
ultoris sanguinis et reducet in civitatem refugii, ad quam
confugerat, manebitque ibi, donec sacerdos magnus, qui oleo sancto
unctus est, moriatur.
Si interfector extra fines civitatis
refugii, in quam confugerat, exierit,
et invenerit eum ultor sanguinis ibi
et interfecerit, absque noxa erit, qui eum occiderit;
debuerat enim profugus usque ad
mortem pontificis in civitate refugii residere. Postquam autem ille
obierit, homicida revertetur in terram suam.
Hæc erunt vobis in legitima iudicii
pro generationibus vestris, in cunctis habitationibus vestris.
Homicida sub testibus occidetur; ad
unius testimonium nullus ad mortem condemnabitur.
Non accipietis pretium pro eo, qui
reus est sanguinis, sed morietur.
Neque accipietis pretium, ut fugiat
in civitatem refugii sui, ut revertatur et habitet in terra ante
mortem sacerdotis.
Non polluetis terram habitationis
vestræ, quia sanguis polluit terram, nec aliter expiari potest
nisi per eius sanguinem, qui alterius sanguinem fuderit.
Non maculabitis terram habitationis
vestræ, me commorante vobiscum. Ego enim sum Dominus, qui habito
inter filios Israel ».
Capitulum 36
Accesserunt autem et principes
familiarum tribus filiorum Galaad filii Machir filii Manasse de
stirpe filiorum Ioseph; locutique sunt Moysi coram principibus
familiarum Israel
atque dixerunt: « Tibi
domino nostro præcepit Dominus, ut terram sorte divideres filiis
Israel et ut filiabus Salphaad fratris nostri dares hereditatem
debitam patri;
quas si alterius tribus homines
uxores acceperint, sequetur possessio sua, et translata ad aliam
tribum de nostra hereditate minuetur.
Atque ita fiet, ut cum iobeleus
advenerit, addetur possessio earum possessioni tribus, ad quam
pertinent, et a possessione tribus patrum nostrorum
auferetur ».
Respondit Moyses filiis Israel et,
Domino præcipiente, ait: « Recte tribus filiorum Ioseph
locuta est,
et hæc lex super filiabus Salphaad a
Domino promulgata est: Nubant, quibus volunt, tantum ut suæ tribus
hominibus,
ne commisceatur possessio filiorum
Israel de tribu in tribum; filii Israel adhærebunt possessioni
tribus patrum suorum,
et cunctæ filiæ heredes e filiis
Israel maritos e cognatione tribus patrum suorum accipient, ut
hereditas permaneat in familiis,
nec commisceatur possessio de tribu
in tribum alteram, sed filii Israel adhærebunt possessioni tribuum
suarum ».
Sicut mandavit Dominus Moysi, sic
fecerunt filiæ Salphaad
et nupserunt Maala et Thersa et
Hegla et Melcha et Noa filiis patruorum suorum
de familiis Manasse, qui fuit filius
Ioseph; et possessio, quæ illis fuerat attributa, mansit in tribu
et familia patris earum.
Hæc sunt mandata atque iudicia,
quæ mandavit Dominus per manum Moysi ad filios Israel in
campestribus Moab supra Iordanem contra Iericho.